Nog een nachtje slapen

Zelden heb ik me zo druk gemaakt om het missen van de wekker als vannacht. Ik heb volgens mij elk uur wel een keer gekeken naar mijn telefoon. En dus was ik vanochtend al dood op voor ik vertrok. De reis begon met een busrit met overstap naar het vliegveld van Brasilia. Daarna een paar uur wachten tot ik eindelijk om 11 uur in het vliegtuig zat. Best gek als je bekend dat ik pas 2,5 jaar geleden voor het eerst in een vliegtuig zat. En nu lijkt het wel de normaalste zaak van de wereld. Een vlucht van nauwelijks 2 uur bracht me in de volgende stad. Curitiba ligt aan in het Zuiden van Brazilie. Het kent geen kuststroken maar wel prachtige parken. De bevolking is een mengelmoes van diverse Europese emigranten. Italianen, Duitsers, Portugezen, Spanjaarden en zelfs een kleine Nederlandse nederzetting op twee uur reizen. Misschien ga ik maandag daar nog langs.

Vanaf het vliegveld volgde een busrit en in de stad zou Ricardo (een van de roomies uit Rio) mij oppikken. Maar het liep helaas anders, ik had een verkeerd telefoonnummer en dus bleek contact niet mogelijk. Dus maar weer eens een busrit ditmaal na het Eco Hostel even buiten de stad. Tegen het eind van de middag was het 33 graden en dus weer om niet veel meer te ondernemen. Ik besloot via facebook contact te zoeken met Ricardo en we spraken af morgenvroeg samen een park te bezoeken. Daarna zou ik zijn familie ontmoeten en samen zouden we gaan eten bij zijn ouders thuis. Uiteraard kijk ik hier enorm naar uit. Vandaag is helaas niet door gegaan maar morgen gaat zeker door. Wat een kans om letterlijk in de Braziliaanse keuken te kijken. Een prachtig verjaardagscadeau lijkt me dat.

Want morgen is het zover, ik neem afscheid van mijn 25^e levensjaar. 26 is toch al best oud, de dertig komt nu al inzicht. Niet teveel bij nadenken lijkt me. Voor iedereen die mijn verjaardag wil vieren, drink er maar een op mij vanuit Nederland. En stuur even een berichtje als je dit leest. Kijken hoeveel reacties ik krijg via mijn weblog, hyves, facebook,twitter en msn.

Wat is de hoofdstad van Brazilie?

Gisteravond om negen uur ben ik vertrokken vanuit Belo Horizonte. En na een busrit van 10 uur kwam ik vanochtend aan op het internationaal centraal stadion van Brasilia. Ongeveer een half uurtje vanuit het centrum. Daarna volgende een busrit naar het centrum en vervolgens een laatste tourtje naar het hostel. En tegen 8 uur in de vroege ochtend was ik op plaats van bestemming. Het enige hostel in de hoofdstad ligt aan een drukke verkeersader. En in de weide omtrek is helemaal niets te vinden. En dus was ik genoodzaakt om opnieuw de bus te nemen terug naar het centrum.

Gelukkig ditmaal vergezeld van een andere jongen. Tom een Brit uit Newcastle. Niet de eerste Engelsman deze reis. Hij was de dag ervoor aangekomen en had ook nog niets gezien. En dus trokken we samen naar het centrum. Bruno, een Braziliaan in het hostel had me gewezen op de weg waaraan je alle regeringsgebouwen en andere bezienswaardigheden kon vinden. En zo gezegd zo gedaan. Een lange 10 baansweg vormt het hart van de stad die pas eind jarig vijftig is ontstaan. Geen centrum zoals wij in Europa kennen met winkels, restaurantjes en andere gebouwen maar alleen maar flats. De weg brengt je langs een theater, het ministerie van onderwijs, van cultuur, van justie en van landbouw. Aan het eind van de straat is het parlementsgebouw. Met een nationaal monument in de vorm van een vlaggenstandaard. Een kwestie van smaak zullen we maar zeggen. Voor mij als geschiedenisdocent was vooral de prachtige trias politica zichtbaar. Aan je linkerhand de rechtelijke macht, in het midden de wetgevende macht en links de uitvoerende macht. Montesquieu had het niet beter kunnen visualiseren.

Nadat we een kerk en een museum hadden bezocht begon ik mijn benen nu toch echt wel te voelen. Het reizen, de etappe van de dag ervoor en de hitte bijna 30 graden begonnen me langzaam te slopen. En dus besloot nog wel mee te gaan naar de TV toren om een aantal foto's te nemen van de stad. Maar een bezoek naar het JK memorial was teveel van het goede. Ik besloot terug te keren naar het hostel.

's Avonds kwam er een nieuwe wending, onze Brit had kennis gemaakt met Daniel een politieagent uit Sao Paulo en ze nodigden mij uit mee te gaan naar een bar in het centrum. Daar hebben we een uurtje gezeten en onze verhalen uitgewisseld. Prachtig voor mij omdat Daniel me verzekerde dat Sao Paulo een veilige stad is en dat tijdens de F1 GP je wel naar de wijk Interlagos kunt gaan omdat dan de politie alom aanwezig is. En ik moest absoluut contact opnemen met hem als ik in de stad was.

Na de drankjes volgde een maaltijd van Britse makelij. Pasta met noedels, prima als afsluiting van mijn bezoek aan de Braziliaanse hoofdstad. Morgen volgt een vliegreis naar Curitiba.

Bolletjestrui

Mijn laatste dag in Belo Horizonte. Vandaag was ik van plan om lopens naar het stadion Mineirao te gaan. Volgens de plattegrond moest dat prima te doen zijn dacht ik. Maar niets was minder waar. Het bleek een bergettape te zijn die prima zou volstaan in een grote wielerronde als de Giro, de Tour of de Vuelta. Met klimmen die kunnen weteiveren met dealp d'huez,el anguilu of de sancolan.

En dus bleek van een uurtje lopen naar het stadion in de praktijk een marathon van 3 uur. En dat met al deze heuveltjes en met 25 graden. Ik was aan het eind doodop. Maar de teleurstelling was misschien nog wel groter. Al met al heb ik geen stadion gezien, sterker nog ik heb een dubbele ronde gemaakt van een extra half uur. Geen idee hoe maar ik was terug bij af. En dus nogmaals in mijn beste Portugees en met handen en voeten vragen waar ik toch weer heen moet. En tot mijn verbasing heb ik alsnog de weg terug gevonden. En dus na 3 uur zwoegen heb ik de eindstreep bereikt. Helaas zonder het passeren van een voetbalstadion. Maar vermoeid genoeg om lekker te kunnen slapen vannacht in de bus naar Brasilia.

De reis wordt dus vervolgt met een dagje Brasilia. Morgenvroeg zal ik daar arriveren na een busrit van 10 uur. Mijn trip naar Belo Horizonte zit erop. Gelukkig maar want veel meer dan een grijse en grouwe stad heb ik niet kunnen ontwaken hier. Ervaringen van hier neem ik mee voor de rest van mijn leven. De stad zelf laat ik achter me.

Allerzielen

2 november is het Allerzielen. Een katholieke feestdag waarbij stil wordt gestaan bij een ieder die is overleden. Hier in Brazilie is deze dag een zondag waarbij alle winkels en andere openbare gelegenheden gesloten zijn en dat iedereen een vrije dag heeft.

Ik heb behalve een wandeling door de buurt waar mijn hostel staat dus ook vrij weinig gedaan. In de morgen nog even mijn koffer doorgespit en alles heringericht in de middag dus een wandeling. Een dag zonder veel nieuws vanuit hier. Wel werd ik via hyves gewaar dat een oud klasgenoot vandag is opgenomen in het ziekenhuis van Groningen waar hij morgen wordt geopereerd aan een tumor. Best raar om zoiets te lezen tijdens deze reis.Natuurlijk wens ik hem veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.

Morgen de laatste dag in Belo Horizonte dus wordt het tijd mijn pasie weer eens ten uitvoer te brengen. Ik ga weer eens een voetbalstadion van dichtbij bekijken. Estadio Mineirao. Ook hier is men druk bezig met een verbouwing voor de WK. We zullen eens zien hoever ze zijn. 's Avonds wacht een tweede busreis ditmaal naar de hoofdstad Brasilia. Vrijdag heb ik daar een dag om de stad te bekijken en zaterdag wacht een vlucht naar het zuiden. In Curitiba wachten een aantal maten uit Rio om samen met mij zondag mijn 26e verjaardag te vieren. Een prachtig vooruitzicht.

Dinsdag wasdag

Vanochtend na een smakelijk ontbijt heb ik mijn koffer maar eens leeg getrokken en de was gedaan. Als een volleerde wasman heb ik alle ondergoed, shirts, en broeken voorzien van wat zeep en daarna met twee linkerhanden schoon gemaakt. Lang leve de uitvinder van de wasmachine. Maar het eindresultaat was na ieder tevredenheid. Ik heb weer een koffer vol met schone kledei.

Na de middag ben ik opzoek gegaan na een van de vele stadsparken. Vanaf het hostel loop je door een wijk die meer lijkt op vervallen achterstandswijk in Amsterdam dan een modere stad die vanaf de tekentafel komt. Overal zijn loodsen met diverse auto en moteronderdelen, allerlei andere troep en vooral nors kijkende inwoners die blijkbaar niet van plan zijn jou te groeten. Niet echt een buurt waar over een paar jaar duizenden voetbalfans over de gehele wereld zich genoeg doen alvorens hun land de strijd op het groene gras aangaat.

Ook het centrum is een decor van de teloorgang van deze stad. Je krijgt hier een goed beeld van wat de crisis in een land kan aanbrengen. Overal zie je zwervers, kleine winnkeltjes met vooral 2e hands troep en in niets zie je de bloei van een echte miljoenenstad zoals we die in Europa kennen. Ik mis hier een stadscentrum vol pracht en praal. Met moderen winkelketens, uitgaansgelegenheden en zweer die hierbij past.

Gelukkig heb ik in een parkje net buiten het centrum heerlijk een boek kunnen lezen en me prima vermaakt. Je voelt je een stuk meer op je gemak. Er is politiebewaking en de mensen die er rond lopen komen zijn vriendelijk.

Of ik gelukkig ben hier in Belo Horizonte, wel het is goed om ook deze kant van Brazilie te zien. Ik wist vooraf al dat ik steden zou bezoeken die gevaarlijk ogen. Dat ik me niet altijd even veilig zou voelen en dat ik soms me zou afvragen wat er zou moeten doen. Nu ik hier ben weet ik ook hoe dat voelt. Ik besef me heel goed dat om te kunnen genieten van dit land je ook de negatieve aspecten moet kunnen aanvaarden. Dat als je in een stad als Belo Horizonte moet zien als een tussenstop. Het maakt van deze reis een succes. Ik durf oprecht te zeggen dat ik meer zal genieten van andere steden nu ik ook de duistere kant van Brazilie heb gezien.

Morgen maar weer eens een nieuwe uitdaging aannemen. Een bezoek aan het voetbalstadion van Belo Horizonte, kijken in hoever ze hier klaar zijn voor het wk voetbal. Misschien geeft me wel een totaal ander beeld van deze stad. Morgen daarover meer.

En oja, voor ik het vergeet, ik ben een enorm gelukkig mens. Ik maak de reis van mijn leven en dat kan ik elke dag weer delen met vele mensen. Het voelt goed om te weten dat zoveel mensen met mij reisen. En dan is een stad als deze niet meer dan tussenstop die enorm veel inspiratie opdoet voor de rest voor mijn reis.

Gouden stad

De afgelopen nacht heb ik een busrit van 7 uur gemaakt vanuit Rio naar Belo Horizonte. Vanwege de duisternis heb ik niets kunnen zien van het landschap. Ik besloot dus maar mijn ogen te sluiten. En al viel dat niet mee in een bus toch heb ik mijn slaap kunnen pakken en werd ik pas wakker toen we al in Belo Horizonte gearriveerd waren. De busreis was dus goed verlopen.

Belo Horizonte is de 3e stad van Brazilie na Sao Paulo en Rio de Janeiro. Het telt inclusief buitenwijken ongeveer 4,5 miljoen inwoners. De stad is vanaf de tekentafel ontstaan en moest een nieuw paradijs op aarde worden. Maar helaas, door de vele favela's en de enorme armoede is de stad nu een grijze grauwe arbeidersstad. Gelukkig blijft er nog genoeg over om de komende 4 dagen me te vermaken. Maar meer dan een korte stedentrip zou ik niet boeken naar deze stad. Voor mij is het een korte stop op weg naar de hoofdstad Brasilia. Omdat ik vanuit Rio met de bus naar de hoofdstad bijna 20 uur kwijt was bleek dit een uitstekend tussenpunt. Even een paar dagen hier zijn, en weten hoe het bussysteem werkt en daarna verder reizen.

Over mijn belevenissen zul je de komende dagen nog meer lezen, tot dan

I'm coming back someday

Zondag, mijn laatste dag in Rio. En de dag begon slecht, voor het eerst deze trip regende het, en goed ook. In de middag was het even droog en dus besloot ik nog een wandeling te maken door Botafogo. Ik moest even een frisse neus halen, de ochtend had ik besteed aan het zoeken van bezienswaardigheden voor in Belo en andere steden en nu was ik echt even op. Gelukkig deed de zeelucht me goed.

's Avonds was de regen terug en dus zat er niets anders op dan de tijd in het hostel door te brengen. Spijtig omdat de meeste mensen met wie ik kennis had gemaakt het hostel verlaten hadden. Een typische regenavond, uren lang met een boek voor de tv hangen en eingelijk niets doen. Veel mooiers kan ik er niet van maken.

Net voor dat ik het hostel verliet kwam er toch nog goed nieuws. Ricardo, een van de Braziliaanse jongens was net als ik aankomend weekend in Curitiba. En dus konden we nu mooi afspraken maken om samen mijn verjaardag te vieren. Tegen 10 uur verliet ik met een goed gevoel het hostel. De eerste 10 dagen waren me prima bevallen en de wetenschap dat ik hier nog zou keren was fijn. Ik nam de bus naar het centraal station Rodoviaria Novo Rio terwijl de regen me vergezelde. Erg fijn voelde ik me niet op het station, er waren teveel mensen met verkeerde bedoelingen. Gelukkig vond ik mijn bus en kon de reis naar Belo Horizonte beginnen.

Braziliaanse BBQ

Een korte terugblik op het laatste weekend in Rio, voor wat betreft het eerste bezoek. Afgelopen zaterdag was het in Rio drukkend benauwd warm. Daarom besloten we als groep al snel dat we maar op het strand rond moesten hangen, veel anders zat er niet op. Maar er waren meer mensen op dat idee gekomen. Het strand was vol, nergens kon je nog zitten. Pas toen we een groep mensen het strand zagen verlaten konden we ons zetelen.

De rest van de middag heb ik in de zon een boek gelezen. De zee was door een sterke onderstroming verboden terrein. Na een middagslaapje besloten we tegen vijf uur naar het hostel terug te keren. Daar wachtte een aangename verrassing. Een Braziliaanse BBQ werd ontstokken en ik kon volop genieten van stokbrood met diverse soorten vlees. De avond vloog voorbij. Het leek wel een gepland afscheid van velen. Een Engels stel dat ik ontmoet had zou terugvliegen naar Londen, de Noor met wie ik naar de sloppenwijk was gegaan zou Manaeus gaan bezoeken en ik zou de dag erop naar Belo Horizonte vertrekken. Samen genoten we tot diep in de nacht van ons afscheidsmaal.