Een goede planning

Maandag en dus de eerste dag van de week in Sao Paulo. Vandaag stond in het teken van een opdracht. Een overzicht maken van de komende weken tot aan mijn thuisreis. De eerste helft van mijn reis heb ik de afgelopen maanden gepland. Thuis in Nederland ben ik uren bezig geweest met het boeken van reizen, zorgen voor een overzicht van bezienswaardigheden en adresgegevens. Maar dat was tot aan Sao Paulo. Ik verblijf hier namelijk meer dan een week en dus tijd genoeg om hier rustig de zaak door te nemen en uit te werken. Oke, als docent zal ik deze werkwijze absoluut afwijzen. De zaak niet vooruitschuiven jonge man, dan ga je het straks afschuiven en komt er niets van terecht zou ik hebben gezegd. Maar om 8 weken lang volledig volgens planning te leven is geen optie en daarbij nu ik hier ben weet ik inmiddels hoe de Braziliaanse mentaliteit is en dan is wat extra voorzorgsmaatregelen geen overbodige luxe. Dus,

Zoals gister al gezegd, ik ga aankomend weekend naar de GP van Brazilie. Daarna verblijf ik tot woensdagochtend in Sao Paulo om het vliegtuig te nemen naar Lima, overstappen en daarna doorvliegen naar Cusco. Ik heb nu alle vluchtnummers en andere gegevens verwerkt en voor wie het weten wil. Ik land om 3 uur plaatselijke tijd, das in 6 uur eerder dan in Nederland. Ik verblijf in deze stad tot en met maandag, daarna vlieg ik terug naar Lima. Daar heb ik een tussenstop van 2 nachten waarna ik terug keer via Sao Paulo naar Rio. Ik ben dan nog een week in Rio al voor ik terugvlieg naar Nederland. Als de mist dan inmiddels is verdwenen.

Ik heb vandaag overigens ook nog even mijn sportieve kant laten zien. Hier vlak bij is een sportparkje waar diverse apparaten staan die je ook in de Nederlandse sportschool vind. Dus dacht ik, kom laten we ons eens voorbereiden op het straatvolleybaltoernooi. Bedoel daar kan ik natuurlijk geen slecht figuur slaan. Dus heb ik me een uur lang behoorlijk in het zweet gewerkt en daarna heerlijk liggen dobberen in het zwembadje van het hostel. Niet slecht voor lichaam en geest.

Tegen de avond heb ik een supermarkt opgezocht en me voorzien van wat eten en drinken. Terug in het hostel nog even samen met mijn pa Voetbal International gekeken en daarna nog een wat gekletst met hostelgenoten. Voor morgen wordt slecht weer voorspelt dus even afwachten wat de dag brengt.

De grootste stad ter wereld?!

De laatste nachtbus van deze reis zat er tegen half 10 vanochtend op. Ik heb de busrit goed verteerd,geen problemen onderweg. Behalve een schok toen ik dacht voor het eerst deze reis er sprake was van een stortbui midden in de nacht. De bus nam een wasstraat midden in de nacht. Daar kijk je best raar van op kan je vertellen.

Sao Paulo is volgens de Nederlandse Wiki de grootste stad ter wereld. Met de randgemeenten erbij telt de stad ongeveer 22 miljoen inwoners. Dat zijn er inderdaad meer dan in Nederland wonen. En daar verblijf ik nu dus de komende 10 dagen. Maar het hostel vinden was best lastig. Ik moest twee metrolijnen nemen en dan zou ik het hostel direct zien. Niet dus, die metrolijnen waren geen probleem maar het hostel vinden was wat anders. Uiteindelijk kwam een oude man mij te hulp, hij nam me mee tot aan het hostel. Aardige mensen, hoe ga je er mee om! En dus was ik op de plaats van bestemming. En er volgende meer goed nieuws, mijn F1 tickets waren aangekomen. En dus zit ik aankomend weekend op Interlagos voor de Braziliaanse GP. Voor de vaste volger, op RTL 7, zondag om 17.00 uur. En ik zit op het rechte stuk na bocht 3. Dat is de DRS zone! Mocht je Olav Mol hierover praten, ik zal nog wel even zwaaien als er auto's voorbij komen.

De rest van de dag heb ik vrijaf genomen. Het hostel even doorgenomen, via internet de laatste berichten uit het miste Holland vernomen en iets gelezen over ene Johan en een voetbalclubje niet ver van Amsterdam. Daarna wat gegeten bij een plaatselijk restaurant, op voorspraak van Sandra uiteraard locale gerechten. En daarna nog gezellig wat lopen kletsen in de bar van het hostel. Tegen 10 uur was mijn pijpje echt leeg en heb me te ruste gelegd. Morgen dag 2 in Sao Paulo.

Om stil van te worden

Vandaag mijn laatste uren in Porto Alegre en daarna een lange busrit naar Sao Paulo. Tegen tweeën start de reis en pas morgen om 9 eindigt de reis. Ik heb weinig gedaan in de tijd voor ik zou afreizen naar het station. Het gebruikelijke, douchen, koffer klaar maken en nog even wat internetten. En daarna nog even naar de supermarkt voor wat voedsel tijdens de lange reis.

Eigenlijk zou ik deze dag moeten samenvatten als een reisdag zonder nieuws. Maar er was wel degelijk nieuws. Via hyves volg ik al maanden de strijd van mijn oudklasgenoot Nick Loves tegen kanker. Hij heeft een enorm moeilijke tijd achter de rug met chemo kuren en uiteindelijk een operatie. Het moet voor hem, zijn ouders en anderen in zijn directe omgeving een verschrikking zijn geweest. Maar gelukkig las ik op hyves dat de operatie gelukt was en dat zijn wereld er nu een stuk positiever uit lijkt te zien. Gelukkig maar. Ik weet niet of hij überhaupt weet van mijn reis, waarschijnlijk niet omdat hij zijn eigen strijd heeft moeten vechten maar als iemand hem de komende tijd nog tegen het lijf loopt laat hem dan weten dat ik van hier ontzettend met hem mee leef en dat hem veel sterkte en succes wens in leven. Hij heeft ontzettend veel respect afgedwongen met de manier waarop hij zijn ziekte deelde met de buitenwereld.

Het voelde vreemd om ze ver van huis dit bericht te lezen. Ik besefte weer waar ik was en hoe ontzettend gelukkig ik mag zijn met deze reis. Dat ik instaat ben om deze reis te maken mede dankzij de enorme steun van zoveel mensen. Over een paar weken als ik thuis ben besef ik waarschijnlijk pas echt hoeveel mensen daadwerkelijk met mij hebben geleefd deze reis. Het liefst zou ik jullie dan allemaal persoonlijk danken. Maar dat zien we dan wel weer. Eerst wacht een lange busrit, gelukkig met een goed gevoel.

Overdosis spanning

Ik maak soms fouten. Maar dit maal wel een enorme blunder. Ik ben ergens in Montevideo mijn pas kwijt geraakt. Gevolg, geen geld en dus geen kans om een ticket naar Sao Paulo te boeken. En met het weekend voor de deur nauwelijks tijd om het een en ander recht te zetten. Dus weer een stressdag.

Eerst mijn ouders geïnformeerd. Dank je Annemiek, je bent een held al zul dat niet zo snel beseffen. Daarna dankzij Erik en de plaatselijke Turk in Emmen weer worden gered. Via Western Union heb nu geld en kan ik een en ander regelen. Waaronder dus mijn ticket naar Sao Paulo voor morgenmiddag. Gelukkig maar want ik was weer eens te gespannen. Als iets mij deze reis heeft geleerd is het wel dat ik moeite heb met het presteren onder druk. En dat terwijl ik eigenlijk me niet druk zou moeten maken, ik heb alles voorbereid en weet precies wat wanneer komt.

Ook een docent met veel ervaring kan veel bijleren, vooral als hij in de spiegel kijkt. Meneer Menke moet zorgen dat hij zich niet zo druk maakt en de situatie in eigen hand houd. Martin is soms nog altijd dat jochie dat zelfvertrouwen mist. Een harde les maar wel een waar ik in de toekomst wat mee moet doen. Niemand is immers te oud om iets te leren.

In de avond toen alle problemen weer waren opgelost heb nog een wandeling door de stad gemaakt. Porto Alegre is een echte Europese kolonie stad. Een rijke stad in het Zuiden. Goed onderhouden wegen en huizen vooral als het vergelijkt met Belo Horizonte en Brasilia. De mensen begroeten je vriendelijk. Misschien niet typisch Braziliaans maar toch vind ik het wel prettig in zo'n stad rond te lopen voor een avond.

Morgen wacht een nieuwe bustrip. Van Porto Alegre naar Sao Paulo. En dat betekent voor mij een dag lang in een bus zitten. Op zaterdag geen verhaal, tot zondag en succes met alle sporten het aankomend weekend. Ik blijf jullie resultaten vanuit hier volgen.

Later is dichterbij dan je denkt

Vandaag was weer zo'n typische ik reis verder dag. Een dag waarop je 's ochtends je koffer klaar maakt alle spullen inpakt en daarna je afvraagt en wat zal ik nu eens gaan doen. Ik koos ervoor naar het strand te lopen, maar veel was daar niet te doen. En dus heb mij maar even te ruste gelegt en mijn gedachten laten gaan.

Toen ik begon aan het maken van een reisplan was het doel vooral de reis maken. Je bent dan veel bezig met bezienswaardigheden, steden, bus of vliegtrips en hostels. Je leeft voor de reis en vergeet vaak dat als ik terug in Nederland ben er nog een leven wacht. Pas nu ik halverwege ben komen de gedachten bij me op. Wat wil ik eigenlijk doen na mijn reis. Ik zal een baan moeten vinden om financieel weer onafhankelijk te zijn. Maar waar en vooral wat voor werk. Ik ben gestopt als docent om deze reis te kunnen maken. Mogelijk zou ik tussentijds nog ergens anders kunnen werken maar dat lukte me niet. Maar wil ik nu weer het onderwijs in of toch nog een uitstapje naar het bedrijfsleven maken.

Aan de zee komen dit soort vragen naar boven. Voor het eerst deze reis ben ik bezig met mijn toekomst. Natuurlijk geniet ik nog volop en kijk ik enorm uit naar wat nog komt. Maar ik besef heel goed dan ik ook verder moet leven na deze reis. Daarom is het belangrijk ook al ben ik in Zuid Amerika keuzes te maken. En dat er nu mee bezig ben is een teken dat ik ook wat dat betreft een prachtige reis maak. Want later denk ik terug aan deze reis en het besef dat tijdens deze reis ik ergens heel zeker van ben.

Straks wacht een bustrip naar Porto Alegre terug naar Brazilie.

Traditie

Een wasservice is nooit weg. En daarom heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn volledige koffer maar eens uit te mesten. Alle kleding heeft een wasmachine gezien en daar hadden op het hostel niet op gerekend. Maar gelukkig waren ze gastvrij en nog voor ik ging slapen was de eerste lading al schoon en droog.

Zelf heb ik de dag doorgebracht na het voetbalstadion. Het Estadio Centenario. In het stadion vond de eerste en de finale wedstrijd plaats van het WK 1930. In een museum in het stadion vindt je foto's, shirts en de beker terug van dat WK. Het thuisland versloeg Argentinie met 4-2 voor wie dat weten wil. Ook de schande van Maracana in1950 komt aanbod. Uruguay versloeg Brazilie in het eigen Maracana stadion. Tot op de dag van vandaag speelt Brazilie daarom niet meer in een wit teneu maar in het ons bekende geel. Daarnaast zijn er diverse bekers en foto's van het stadion door de jaren heen. Ook de succes van de nationale selectie hebben hun plaats. Leuk detais, een deel van het stadion is vernoemd naar Amsterdam, daar waar in 1928 Uruguay Olympisch kampioen werd. Na een kijk in het stadion, dat nog beschikt over betonnen stoeltjes en de sleet van de tijd met zich mee draagt, ben ik de stad in gegaan. Ik heb wat gegeten en een wandeling langs de kust gemaakt.

In de avond heb ik kennis gemaakt met mensen uit het hostel. Toevallig of niet, er waren een paar Duitsers bij. Fijn als je de dag ervoor als Nederlander zo bent verslagen. De jongens studeerden in Chili en waren hier op een soort weekje uit. Ze verbleven een paar dagen in Buenos Aires en nu net als mij hier in Montevideo. Ze zouden in het weekend terug keren naar Chili. Voor komt er morgen al een eind aan Montevideo. Ik reis in de avond met de bus naar Porto Alegre in Zuid Brazilie. En in het weekend volgt dan de trip naar Sao Paulo. Aldaar woon ik de Formule 1 GP van Brazilie bij. We zitten dan al weer in het laatste weekend van november. Maar dat is volgende week pas, eerst maar even uitrusten voor een nieuwe bustrip morgenavond.

Toen ik uit Buenos Aires vetrok,

Vandaag wachtte een neiuwe manier van reizen voor wat deze reis betreft dan. Een bootreis vanaf B.A. naar Colonia over de Rio de la Plata. Daarna zou een bustrip volgen naar Montevideo. 's Ochtends heb ik nog even een ontbijtje mee gepakt in het hostel en daarna ben ik vertrokken. Een half uurtje met mijn koffers lopen sleuren door de straten. Me dood lopen ergeren aan alle mensen die mij in de weg moesten gaan staan. En tot slot aan de taxichaffeurs die de wegovergang niet serieus namen. Gelukkig verliep het inchecken zonder problemen en begon even na half 10 de bootreis.

Op de boot kun je van alles doen en zien. Tv kijken, internetten, shoppen en op het dek genieten van het uitzicht. Maar na een tijdje heb je alles wel gezien en kijk slechts nog uit naar het beloofde land. Opzich was de bootreis best mooi. Vooral op het dek heb genoten van het weer. Maar ik was wel blij weer op vast land te zijn. Na een busrit van 3 uur door Uruguay, waarbij je alleen maar akkers en vervallen huisjes ziet kwam de hoofdstad inzicht.

Montevideo is een stad van 1,3 miljoen mensen. Dat betekend dat 1 op de 3 inwonners van Uruguay hier woont. De stad lijkt veel op mijn vorige verblijfplaats. Mijn wandeling naar het hostel deed vermoeden dat ik nog in Argentinie was. De taal, de cultuur en het uitzicht zijn te vergelijken volgens mij.

Ik werd zeer vriendelijk onthaald in het hostel en binnen een half uurtje kon ik al genieten van een live stream via de tv van mijn ouders. Maar verder laat ik me er maar niet overuit. Ik feliciteer mijn duitse familieleden en vrienden, jullie zijn wat mij betreft een van de 2 topkandidaten aankomende zomer. Voor mij wacht nu een avondmaaltijd, en Sandra ik zal mijn best doen te genieten van de plaatselijke keuken.

Morgen maar eens kijken of Uruguay echt te vergelijken is met Argentinie. Een antwoord volgt dus.

Don't cry for my Argentina

Omdat ik morgen vroeg in de ochtend vertrerk naar Montevideo nu alvast een update. De ochtend bestond uit msn'n, weblog schrijven en liedjes luisteren. Behalve dat ik het persoonlijk fijn vind om contacten te onderhouden met het thuisfornt niet bijzonders.

Daarna ben ik even na de bootmaatschappij gelopen zodat ik weet waar ik me morgen moet gaan melden. Gelukkig is dit zelfs met een koffer prima binnen een half uurtje te volbrengen. Daarna ben ik de stad in geweest voor een boek. En dat is best lastig, spaans lezen wordt hem niet en een Engelstalig boek vinden is ook geen eenvoudige optie. Maar ik ben in mijn doel geslaagd, een Engels pocketboekje waarmee ik de rest van de reis me moet gaan vermaken. Hopelijk blijft hij vooral in de tas want dan vermaak ik me ook prima met andere zaken. We zullen wel zien de komende dagen.

Na de middag besloot ik dat het tijd was om de Argentijnse keuken te ontdekken. Behalve de M en de BK heb ik niets anders daarvan gezien. Gelukkig was mijn kamergenoot, een Argentijnse advocaat zo behulpzaam mij te helpen en ik vond een geschikt restaurant niet ver van het hostel. Daar zou ik 's avonds me te goed doen aan een maaltijd. Daarna heb ik de laatste zaken geregeld voor de reis van morgen. Alles is weer in gereedheid gebracht en ik weet waar ik het hostel kan vinden. Ook de tickets voor de F1 GP van Brazilie over 2 weken zijn verstuurd naar het hostel in Sao Paulo dus ik mag mij verheugen op een bezoek aan Interlagos. Nadere info over waar ik precies verblijf tijdens de race volgt in de loop van die week wel.

La estancia is een voor de weledele burger van Buenos Aires een gekende eetgelegenheid. Maar voor een nutere Hollander een bijzondere gelegenheid om kennis te maken met de Argentijnse keuken. Op advies van de ober bestelde ik een Asado.Een biefstukgegrilt op houtskool. Daarbij serveerde hij een salade, watbrood en een saus.Overheerlijk! Zelfs diverse chefkoks uit Nederland zoals Herman en die jongens van Chefkok zouden dit goed keuren. Mals veelmet een heerlijke saus. Ikheb heerlijk gegeten.De Argentijnse keuken isme prima bevallen. Met een tot aan de nok toe gevulde maag ben ik terug naar het hostel gegaan. Morgen wacht een nieuw land en een nieuwe stad. Montevideo, Urugauy.

Kort samengevat,als je ooit in Zuid Amerika komt is Buenos Aires een must. De stad bied enorm veel mogelijkheden en isop het oog een stukschooneren veiliger dan andere steden. Daarnaast zijn de mensengastvrij en spreken ze vaak Engels. Ik verlaatArgentinie en trek weer noord waarts.Een traanzoals Evita zal ik niet laten maar toch ben ik blij dat ik het gezien heb.