Mama's verjaardag

7 december en dus de verjaardag van mijn moeder. Ik zal haar leeftijd verder niet verraden. Vanuit Peru heb ik haar al vroeg in mijn ochtend via skype kunnen feliciteren. Al blijft dat natuurlijk best wel een rare gewaarwording. Gelukkig kan ik dat rustig overdoen over een dag of tien als ik terug ben in Nederland. Daarna hebben we nog even rustig kunnen bij praten.

Tegen de middag heb ik het winkelcentrum aan het strand bezocht. Een echt voorbeeld van betalen voor de locatie. Maar om foto's te nemen wel ideaal. Vooral nu in Peru alles al volop in kerstsfeer is. En dat doet toch merkwaardig aan, een kerstboom inclusief stal aan de kust waar het een graad of 20 is en de winter verder weg lijkt dan ooit. Mijn beeld van de koude kille dagen voor kerst passen totaal niet bij mijn huidige locatie. Maar als ik de verhalen over de storm in Nederland lees weet ik ook niet of ik dat wel zo erg moet vinden.

Na de middag heb ik weer contact gezocht met Nederland, de buren en mijn oom Herman Alers en tante Monika waren op bezoek en vonden het maar wat leuk om met mij te spreken. Daarna volgde oom Herman Wittendorp en tante Annelies nog. Om kwart voor negen heb ik in alle rust de wedstrijd Ajax - Real Madrid gezien. Niet dat ik hier zoveel over kwijt wil hoor. Het was een prima tijdverdrijf. Na afscheid te hebben genomen van mijn ouders en de andere familieleden heb ik nog even iets te eten gehaald en daarna mijn koffers gepakt. Op naar het vliegveld voor een nieuwe trip. Mijn laatste trip binnen Zuid Amerika. Vanuit Lima via Sao Paulo terug naar Rio de Janeiro. Om tien uur Peruviaanse tijd begon de eerste van twee vluchten.

Walk of life

Mijn tweede dag in Lima begon 's ochtends aan het ontbijt met de klanken van de Dire Straits.De walk of life blijft voor mij altijd verbonden met het verhaal en de blik van mijn vader. Elke keer als we samen dit nummer horen tovert het een glimlach op zijn mond. Het nummer was rond met geboorte in november 1985 een hit. En dus blijft het nummer voor altijd verbonden met mijn geboorte. En als je dan de tonen hoort op de vroege ochtend ver weg van huis geniet je misschien nog wel meer van die wetenschap.

En mijn dagactiviteit sluit perfect aan bij dit nummer. Vandaag heb ik samen met andere hostelgenoten onder begeleiding van een gids een wandeling gemaakt door de wijk. We zijn langs een groente en fruit bazaar gelopen. Langs grote wolkenkrabbers waar de rijke elite verblijft en daarna langs de kust van Lima. Helaas bleven de prachtige anekdotes uit maar de wandeling op zich was heerlijk en vooral de kuststroken prachtig. Aan de kust vind je veel parken en een winkelcentrum. De wandeling duurde uiteindelijk een kleine twee uur. Daarna heb ik wat eten gekocht in de supermarkt en me verder vermaakt met voetbal kijken.

De enige volledige dag in Lima zit er dus alweer op. Morgen wacht nog een lange dag met aan het eind een reis terug naar Rio. Misschien voor mij persoonlijk nog wel veel belangrijker morgen viert mijn moeder haar verjaardag. Hopelijk kan ik dan ook nog wat familieleden van moeders kant begroeten net zoals zondagmiddag.

Mira Flores?!

Soms vraag ik me wel eens af hoe anderen hun weblog bij houden. Vaak lees je over de reizen van de ene naar een andere stad. Dan denk ik, zo bijzonder is dat toch niet. Vanochtend ben ik traditisie getrouw opgestaan, een douche genomen wat ontbeten en uit gecheckt. Daarna om 9 uur een taxi genomen naar het vliegveld. Aldaar de hele procedure doorlopen, iedereen die ooit in een vliegtuig heeft gezeten kent het, inchecken, douane, screaning en dan boarden. Een uurtje vliegen, en koffer afhalen, ditmaal geen extra douane omdat het een binnenlandse vlucht betrof, en daarna op zoek naar vervoer.

Ik had van het hostel een mail gekregen dat er twee opties waren, ofwel met een taxi ofwel met de bus naar het hostel. Voor voorkeur gaat over het algemeen uit naar een bus, bij een taxi voel ik me altijd bedrogen. De chauffeurs zijn er voor mijn gevoel altijd op uit mij minimaal het dubbele te laten betalen als toerist. En dus ging ik opzoek naar het busstation. Omdat ik nergens op het vliegveld iets van een station kon vinden heb ik bij een hotel maar even gevraagd. De blik van de medewerker was angstig toe ik vertelde dat ik met mijn koffer opzoek was naar de bus. Ze vroeg met klem of ik echt niet genoeg geld had voor een taxi. Ik bedankte vriendelijk en ze wees me de weg naar het busstation met de opmerking dat taxi's daar vaak iets goedkoper zijn. Toen ik op het station, of gewoon een afslag van de snelweg aankwam begreep ik pas waarom ze dat had gezegd. Bussen waren er niet alleen kleine suzuki achtpersonen wagentjes. Daar zaten dan 15 personen in en ruimte voor bagage was er niet. Ik ga over het algemeen met het openbaar vervoer maar in dit geval werd het mij zelfs een beetje te link. Dat zag ik toch echt niet zitten. En dus moest ik wel een taxi zien te vinden. De eerste twee opties waren te duur. Ik wist ongeveer wat de prijs zou moeten zijn en dus liet ik ze voorbij gaan. De volgende man keek eerst erg moeilijk. Hij wist niet helemaal waar mijn hostel zich bevond bleek later. Maar toen ik vroeg hoeveel was het mijn beurt om verbaast te zijn. Bijna 10 euro goedkoper als de anderen. Voor de zekerheid toonde ik het geld en zei het bedrag waarna ik hem de hand schudde en we op weg gingen. Geen idee hoe ver hij rond is gereden maar op een gegeven moment moesten we zelfs tanken. Hij hoopte blijkbaar dat ik zou uitstappen en een andere taxi zou nemen maar met deze prijs was ik tevreden. En dus gingen we verder, hij belde wel drie keer naar zijn bedrijf om te vragen waar het Kennedy plein zich bevond en zijn gezicht betrok steeds meer. Hij was er nu wel van overtuigd geraakt dat hij een blunder had gemaakt met de prijs maar terug kon hij niet meer. En dus bracht hij me naar het hostel en ik rekende af voor de prijs die we hadden afgesproken. Zijn gezicht stond op onweer maar hij groette nog netjes. Eindelijk had ik een goed gevoel over gehouden aan een taxirit.

Het hostel ligt in Mira Flores aan de hoofdstraat van dit stadsdeel. Als ik de weg uitloop kom ik aan de Pacific Oceaan terecht. Dat is ongeveer 10 minuutjes vanaf het hostel. Aan de weg vindt je diverse restaurants, winkels en banken. Aan de overzijde van mijn hostel ligt het Kennedy Park een park zoals je er zoveel ziet in de grote steden in Zuid Amerika, een plek waar de locale bevolking rustig zit te eten of te relaxen. Het hostel zit op de tweede etage en ziet er schoon en verzorgt uit, beter dan de gemiddelde hostel tijdens dit bezoek. Het weer was vandaag ook goed, een stralende zon met een temperatuur van 25 graden en dus had ik geen reden tot klagen. De reis was goed verlopen en de omstandigheden lijken prima om de komende twee en halve dag me te vermaken alvorens ik terug reis naar Rio.

Genoten

Voor wie met spanning zit te wachten op een enorm spannende belevenis van mij hier in Peru, helaas vandaag ben ik behalve een wandeling door de stad niet weg geweest. En de wandeling was meer bedoeld om aan het eind van de dag nog even een frisse neus te halen. Geen bezienswaardigheden, geen grote spannende belevenissen in Cusco.

Toch was deze dag voor mij persoonlijk een hoogtepunt. Vandaag vierde mijn moeder haar verjaardag met de familie van vaderskant. Mijn ooms, tantes en bijna al mijn neven en nichten waren aanwezig vanmiddag. En via skype was ik er ook bij. Voor even had ik het gevoel al weer thuis te zijn. En dat voelde veel beter dan ik vooral had verwacht. Ik maak heel veel mooie dingen mee hier in Zuid Amerika, ik ben trots op mijn reis maar toch mis ik soms thuis wel. En gister was ik misschien alleen via een scherm maar toch even weer thuis. Het was alsof ik even aan een lader kwam op de mij de energie te geven de laatste weken echt nog te genieten van mijn reis. En de wetenschap dat er genoeg mensen uit kijken naar mijn thuiskomst. Een heel fijn gevoel.

De gehele middag/avond heb ik verteld over mijn reis maar gelukkig ook geluisterd naar wat er zich allemaal in Zuid Oost Drenthe zich afspeelt. Sommigen wilden nog even persoonlijk met mij spreken anderen lieten het bij een groet. Maar toch waren ze er even. Ze zouden eens moeten weten hoezeer ze mij even over een dood punt hebben geholpen. Naar de reis van gisteren was er even geen puf meer nog wat te gaan doen. Zo'n moment wat je alleen maar mee kan maken als je op reis bent. En dan onbewust door zoveel mensen te zien word je er door heen getrokken. Kijk je in eens weer uit naar de dag van morgen.

En dan moest het echte hoogtepunt nog komen. Nadat alle visite naar huis was volgde sinterklaasavond. Al in zomer van dit jaar heeft deze Zwarte Piet zich hiermee bezig gehouden. Ik heb cadeautjes gekocht en ingepakt, gelukkig was er nog sinterklaaspapier van vorig jaar. En dat gaf toen al een goed gevoel, op een zonnige dag bezig zijn met de donkere decemberavond. Vlak voor ik vertrok heb ik mijn moeder maar even op de hoogte gebracht van een Sinterklaaszak op mijn kamer. Ze zou immers toch wel te weten komen en mocht de internetverbindingen in Zuid Amerika niet naar wens zijn dan konden ze in ieder geval Sinterklaas vieren. Gelukkig bleek dat een verkeerde gedachte en via een gedicht bracht ik mijn vader en broer gister op de hoogte. Mama en Erik hadden zelf ook nog wat extra gekocht en zonder dat Erik er van wist had mam het toegevoegd. En zo volgde ook in huize Menke een ouderwetse pakjesavond. Ik zat dan wel eens waar duizenden kilometers ver weg maar ik was er ook bij. Als de batterij die middag al niet was opgeladen dan 's avonds wel.

Morgen wacht een terugvlucht naar Lima. Tegen de middag zal ik dan arriveren op het vliegveld en dan is het even afwachten hoe snel ik de bus naar het hostel vind. Misschien dat daarna nog wat onderneem anders wordt het een reisdag. Niet erg want ik heb daarna nog twee dagen in Lima voor ik woensdag naar Rio terug keer. Maar dat is toekomst, nu eerst genieten van de dag van vandaag. Prachtig om voor een dag even terug te zijn in huis. Oost, West, thuis best.

Manchu Picchu

Terwijl ik om kwart voor zes vanochtend stond te douchen werd er aangeklopt bij mijn kamer. Het hostel kende een wekservices. Een jongeman keek nog al vreemd op toen ik in mijn adamkostuum met alleen een handdoek om hem nog al verbaasd aan keek. Uw ontbijt is klaar senor stammelde hij. Ik bedankte vriendelijk en zei dat ik na het douchen direct zou komen. En zo begon een lange dag.

Een klein uurtje later stond ik met mijn reisgids te wachten op de bus. Ongeduldig als hij was belde hij om de vijf minuten waar die bus toch wel niet bleef. Uiteindelijk moesten we op het centrale plein zijn. Hij leek zich wel te schamen voor het feit dat we nu een paar straten verderop pas in konden stappen. Ik vond het niet erg, tegenwoordig in Klazienaveen kun je ook maar beter van te voren checken of de straat nog niet is open gebroken want veel bushaltes vind je daar ook niet meer. Gelukkig kwam de bus (een 8 personenbusje) al vrij snel. De man bleek alleen mij te begeleiden naar de bus en daarna verder te gaan met zijn werkzaamheden, het voorbereiden en boeken van trips in Cusco en omstreken. Nadat we nog geen drie straten verder waren werden we door de buschauffeur vriendelijk verzocht over te stappen in een ander busje. Toen ik rond keek bleek dat ik nauwelijks tien minuutjes lopen van het hostel was. Inmiddels waren wel al wel een half uurtje verder. In Nederland zou ik me daar misschien nog wel druk om hebben gemaakt maar hier in Zuid Amerika heeft dat geen enkele zin. Het busritje duurde een twintigtal minuten, waarin ik me toch ernstig heb afgevraagd hoe deze man ooit zijn rijbewijs heeft gehaald en hoeveel ongelukken hij op jaarbasis had. Hij reed veel te hard, haalde een voertuig terwijl we midden in een haarspeldbocht reden waarvan je nooit kon zien wie er tegemoet kwam en dat terwijl meneer druk aan het bellen was. Wegmisbruikers goes to Peru laten we maar zeggen.

Aangekomen op een klein station duurde het nog een half uurtje voor de trein vertrok. In tegenstelling tot de koude kille stationshal van Emmen was hier een half uurtje wachten geen probleem. De trein werd voorgegaan door een locomotief die deed denken aan lang vervlogen tijden. Maar de wagon was daar in tegen modern, glazen plafon waardoor hij goed verlicht was en je buiten alles kon zien en comfortabele stoelen met een tafel. De treinreis was op zich al een belevenis. Al schommelend baanden we ons een weg door de steile toppen van het Andesgebergte. Aan voet van de berg de huisjes met de groene landerijen zoals we die ook kennen van de Alpen. Soms een boer aan werk, dan een kind dat zich vermaakt met een hond. Ook passeerden we kleine dorpjes waar de tijd waarschijnlijk altijd heeft stil gestaan. Hoe dieper we de bergen in gingen hoe mooier de natuur werd. Een woud van groen met af en toe een rotswand reikend tot aan de hemel.

De tocht eindigde aan de voet van Manchu Picchu. Vandaar zou ik met een gids naar boven gaan. De gids was gelukkig snel gevonden en onze groep werd als ware welpen naar de bus gedirigeerd. Meneer stapte samen met nog drie anderen in de bus waarna de volle bus vetrok. Verbouwereed bleven wij achter, gelukkig was de kaarten jufvrouw zo vriendelijk ons de volgende bus te wijzen en we begonnen aan de beklimming. Een straat zou ik niet willen noemen eerder een zandpad met wat stenen. Maar dit leverde geen enkel probleem op. Even later arriveerden we aan de rand van het dorp. Aldaar was onze gids toch nog zo verstandig geweest te wachten voor de ingang zodat we als groep naar binnen konden gaan. Eenmaal binnen bleek ik de enige te zijn met een voorkeur voor een Engelstalige gids en dus kon ik aansluiten bij een andere groep. Een vriendelijke gids gebood me rustig de steile beklimming naar boven te nemen. Boven begroette ik mijn nieuwe groepsgenoten en dan startte zijn rondleiding. Manchu Picchu is een dorp gebouwd door de Imca's, het dorp is een kleine nederzetting niet ver van de toenmalige hoofdstad Cusco. Het is al die jaren bewaard gebleven omdat de Spaanse bezetter het nooit heeft ontdenkt. Helaas hebben de Spanjaarden wel alle andere dorpskernen vernietigd. Het dorp bestaat uit huisjes, tempels en werkplaatsen. Allemaal is het gemaakt van uit de rotsen geslagen stenen. Geen cement, geen hout alleen steen. Het zijn indrukwekkende bouwwerken die enorm goed doordacht zijn. Er is werkelijk overal rekening mee gehouden. De terrassen zijn trapsgewijs opgebouwd zodat men het benodigde voedsel kon verbouwen. Men hield toen al rekening met de stand van de zon en de jaargetijden in de bergen. Immers men kent hier een droog en een regenseizoen. Ook de tempels van hun goden bevatten doordachte systemen. Zo werden stenen zo geplaatst dat je via de schaduw van de zon precies kon zien waar hij zich bevond in het Oosten, Zuiden of Westen. De gids toonde met een kompas aan hoe precies dit wel niet was. De tour duurde ongeveer twee uur waarin we alle gebouwen van het dorp bezochten. De gids vertelde honderd uit. De informatie liet je van de ene in de andere verbazing vallen. Je kunt je bijna niet voorstellen dat mensen eeuwenlang geleefd hebben. De kennis van deze mensen moet enorm zijn geweest als je sommige werken ziet. En dan ook nog eens boven op een bergtop waar als je naar een andere stad wilt over kleine bergpadjes moet gaan. Al die stenen trappen dagelijks op en neer. Ongelofelijk indrukwekkend. Aan het eind van de trip snap je waarom iedereen zegt dat Machu Picchu een must is als je ooit in Peru bent.

In de namiddag volgde een herhaling van zetten alleen dan in omgekeerde volgorde. De bus naar beneden, wachten op het perron. En de trein naar Cusco door de Andes. Helaas trekt de duisternis al vroeg in als je in de bergen bent dus was het aarde donker buiten. Maar ik heb genoten van mijn dag en de terugreis was er slechts een klein onderdeeltje van. Ook heb me verder maar niet druk gemaakt over de buschauffeur die net als vanochtend zich misdroeg in het verkeer. Moe maar voldaan keerde ik tegen de klok van negen uur terug in het hostel. Dromenland was niet ver weg. Tot morgen.

Zuid Amerikaans klok kijken

Na de prachtige avond van gisteren wachtte vanochtend al vroeg bezoek. Om half negen zou de reisgids naar Manchu Picchu langs komen om een en ander uit te leggen en mij de tickets te overhandigen. En dus zat ik al om acht uur aan het ontbijt, ik weet dat dit voor de gemiddelde werkende Nederlander rijkelijk laat is, maar toch als je rond reist of op vakantie gaat ontbijt je normaal gezien iets later.

Maar al wat er kwam geen gids. En dus werd het weer eens wachten, blijkbaar zijn niet alleen de Brazilianen mensen zonder horloge maar ook hier in Peru kunnen ze zonder de tijd Want tegen elf uur in de ochtend was hij er dan eindelijk. Weer even een momentje waarbij je denkt, ik zit dus echt in een andere wereld. Je moet je voorstellen dat ik 2,5 uur later verschijn op een afspraak in Nederland. Waarschijnlijk zijn dat de rapen gaar. Maar hier doet iedereen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Immers ik ben toch gekomen en jij bent nog aanwezig dus wat is het probleem nu feitelijk. Behalve dat ik hier de hele ochtend heb zitten wachten zonder te weten wat er aan de hand is, eigenlijk niet zo heel veel. Het enige nadeel, Martin kan niet zo goed tegen wachten. Vooral niet als hij niet weet waar hij aan toe is. Gelukkig heb ik me gelaat op stand strak en niets afleesbaar gezet en hem netjes gegroet. Naar een kwartiertje herhalen wat eigenlijk ook al in de brief die ik per mail had ontvangen stond ging de gids weer weg. Morgenvroeg om zes uur moest ik gereed zijn voor vertrek. Ik dat zijn nu arbeiderstijden hoor ik mensen denken, dank voor je medeleven.

Voor iedereen die niet nogmaals iets wil horen over de loting van het EK voetbal, sla deze alinea even over want zoals de meeste mensen wel weten ben ik voetbalidolaat.

Rond het middaguur in Peru stond aan de andere kant van de wereld even stil. In Kiev werd geloot voor de poulefase van het Europees Kampioenschap voetbal aankomende zomer in Oekraïne en Polen. Behalve die gekke Hollander uit Klazienaveen was niemand hier in Cusco geïnteresseerd hierin. Althans ik heb niemand hierover gehoord. Maar ik was wel nieuwsgierig Voor de loting had ik een poule voorspeld met Nederland, Duitsland, Portugal en Frankrijk. Bedoel de UEFA en de FIFA zijn er de afgelopen jaren altijd weer in geslaagd om de zwakke broeders bij elkaar te krijgen, de gastlanden een poule te geven waarin ze mogelijkheden zien en minimaal 1 poule waarin toplanden elkaar elimineren. En Nederland bevindt zich in deze poule over het algemeen. Betwijfel je mijn redenatie, zoek op wikipedia de afgelopen kampioenschappen maar even op en bekijk de poules maar. Je zult zien dat ik gelijk heb. En behalve dat Frankrijk, waarschijnlijk omdat Michel zelf ernstig betwijfeld of dit Franse team wel door zo'n groep heen komt en om een nieuwe Franse schande te voorkomen, is vervangen door de Denen kwam ook deze keer mijn voorspelling uit. En het is een voorspelling dus niet achteraf gezegd dat ik wel had verwacht. Opnieuw een bron om te controleren namelijk mijn ouders, ik heb de loting namelijk samen met mijn vader gevolgd op skype. Moderne tijden bieden mogelijkheden met moderne media. Ik word vaak gekenmerkt als sporthistoricus, voor op voetbalgebied dus dacht ik misschien even een demonstratie van mijn kennis. Blijk ik toch nog ergens verstand van te hebben. En dat doe ik geheel tegen mijn gewoontes in op een positieve wijze met een aantal redenen waarom Nederland straks de groepsfase wel overleeft. Waarschijnlijk hoop tegen beter weten in maar toch. Nederland heeft behalve in 1976 en 80 altijd de groepsfase overleeft . De twee voorgaande ontmoetingen met Denemarken in de Poulefase won Nederland (EK 2000 met 3-0 en WK 2010 met 2-0). De laatste keer dat Nederland zijn openingsduel verloor op een groot eindtoernooi dateert alweer van 1988 (0-1 tegen de Sovjet Unie). De laatste keer dat Denemarken zijn openingsduel won was in 1998 (1-0 tegen Saoudi Arabie). Op een EK won Denemarken nog nooit een openingsduel. Dat we onze oosterburen de tweede wedstrijd treffen is historisch gezien erg gunstig. Duitsland heeft het altijd lastig in het tweede duel, 2010 verloren van Servie, 2008 verloren van Kroatie, 2006 in de allerlaatste minuut gewonnen van Polen 2004 nipt gewonnen van Letland, 2002 gelijk tegen Ierland en 2000 verloren tegen Engeland. De laatste keer dat Duitsland ons versloeg op een eindronde van op het WK van 1990. Op het EK verloren we in 1980 maar wonnen in 1988 en 1992 en werd het 1-1 bij de laatste ontmoeting in 2004. Over de laatste wedstrijd tegen Portugal valt iets minder positief nieuws te melden. We verloren zowel in 2004 als 2006 en het land heeft op het EK de poulefase altijd overleeft. Wel de geschiedenis leert je veel maar niet alles dus zijn deze gegevens eigenlijk alleen maar te worden herschreven we zullen wel zien. Laat ik een verrassende voorspelling doen, ik denk dat Engeland wel eens Europees Kampioen kan worden. Er is nog nooit een land geweest dat zijn titel heeft verdedigd, een Europees land dat 3^e werd op het WK stelde altijd teleur het eerst volgende toernooi en Nederland werd als vice wereldkampioen op het EK erna altijd direct uitgeschakeld.

Dan over de rest van mijn dag hier in Peru. Ik ben na de loting naar een Christusbeeld geweest, het staat op een heuvel waardoor je een prachtig uitzicht hebt over de rest van de stad. Daar heb heerlijk in het zonnetje gezeten. Terug in de stad ben ik even langs wat winkels geweest voor het nodige voedsel voor morgen en heb nog een warme hap genomen. In de avonduren heb ik mijn tas klaar gemaakt en daarna al vroeg gaan slapen morgen wacht een bezoek aan Manchu Picchu een oude Imca rijk buiten de stad. Volgens vele verhalen een absoluut hoogtepunt van je bezoek aan Peru. Heb er veel zin in.

El Condor Pasa

Met nog exact 14 dagen voor de boeg in Zuid Amerika begon de dag dit keer wel erg vroeg. Hier in Cusco komt de zon op om ongeveer 5 uur 's ochtends. En omdat mijn kamer voorzien is van een golfplaten dakraam werd vanochtend wakker door eerste straaltje zonlicht. Niet echt de bedoeling. Maar daarna gelukkig weer rustig mijn slaap kunnen hervatten.

Na het ontbijt, een douche en wat skypen met thuis ben ik rond de middag de stad ingetrokken. Cusco is in het geheel niet te vergelijken met de voorgaande steden die ik de laatste weken heb bezocht. De stad ligt wel eens waar zoals meerdere steden gebouwd tegen een heuvel maar de nauwe steegjes en grote blokken stenen waarmee de huizen zijn gebouwd geven de stad zijn eigen uitstraling. Nog geen vijf minuten lopen vanaf het hostel bevind zich het centrale plein van de stad, Plaza de Armas. Aan het plein staat de Kathedraal en de Santo Domingo kerk. In het midden staat een standbeeld dat je het ook even weet, voor als je het zien wil google maar even.

Vanaf het plein liep ik naar het Inca Museum. Dit museum herbergt prachtige stukken uit de tijd dat Columbus nog niet geboren was en Cusco nog de hoofdstad was van een imposant Imca-rijk. Je kunt je niet voorstellen dat mensen zoveel jaren voor christus al instaat waren zulke prachtige dingen te schilderen op allerlei gebruiksvoorwerpen. Ook de typische Peruviaanse klederdracht ontbrak niet. Wat mij persoonlijk opviel was de symmetrie die achter deze werken schuil gaat. Overal vind je een overgang of een gelijke vorm. Mijn historische voorkeur ligt dan wel ver na deze periode maar ik eerlijk bekennen dat ik wel onder de indruk was van het museum.

Omdat ik deze reis bijna leef op de informatie vanaf internet heb ik ditmaal ook voor het eten gebruik gemaakt van mijn laptop. Even op google gezocht naar goedkope, goede restaurants in Cusco en zo kwam ik terecht bij Victor Victoria niet ver van het Plaza de Armas. Een afgelegen restaurantje waar je heerlijk kunt eten met Spaanse klanken op de achtergrond. Wat mij betreft de budgettopper van deze maand, al is de maand nog erg jong. Omgerekend betaalde ik 7 euro voor een saladebuffet, en een bijna schnitzelgroot stuk overheerlijk gekruid rundvlees met daarbij rijst, wat frietjes en een gebakken eitje. O ja inclusief een glas sinas en een extraatje voor de goede service .

Na het eten ben ik terug gelopen over het plein waar het gezellig druk was. Er heerste een heerlijke ontspannen sfeer. Ik besloot even te genieten op een bankje zittend. Tot mijn verbasing was de kathedraal geopend vanaf de voorzijde, 's middags had ik gezien dat je vanaf een tolpoort aan de zijkant naar binnen moest. En dus besloot ik een kijkje te nemen. Eenmaal binnen bleek er een uitvoering van een orkest te zijn. Het viel me wel in eens op dat iedereen met een acreditatie omliep. Maar niemand had mij hiervan iets verteld. En als ze dat al gedaan zouden hebben kan ik natuurlijk alleen maar Nederlands verstaan. Sorry maar ik snap er niets van. En over die camera heb ik wel iets zien staan, maar ik snapte niet dat je geen foto's mocht maken. Vandaar dat kruis, ja in een kerk zie je wel meer kruizen dus wist ik veel. En die foto's kun je nu eenmaal niet meer verwijderen althans dat beweerde de verkoper in Nederland of juist wel? Nou maakt ook niet uit nu ik er toch ben en niemand mij iets verder verteld blijf ik wel even genieten van het concert. Normaal gesproken niet mijn directe keuze om radio 4 te luisteren maar door de accommodatie en akoestiek was dit een leuke avondvulling.

Voor wie niet bekend is met el condor pasa, zoek maar even op you tube. En nee, niet dat stomme gejank van die kampbewoner die instaat is om zelfs zo'n prachtig nummer te vern..ken. De pieptoon denkt u er nu zelf maar even bij en ik neem uiteraard mijn woorden direct terug. Al zou ik hem bij deze graag adviseren ooit nog eens naar de uitvoering van het orkest dat vanavond speelde te luisteren. Onroerend mooi, dat iswat muziek zo mooi maakt. Je ogen even sluiten en dan genieten van de tonen. Bedenk dan daarbij het prachtige decor waar ik me in bevond en snapt mijn gevoel. Dus al die radio stations in Zuid Oost Drenthe doe mij een plezier en draai nooit meer zweven op geluk, laat Jannes maar gewoon achterwege. Er blijft nog genoeg mooie muziek over hoor.

Na het concert volgende buiten een voorwerkshow. Ook hier doet het decor zijn werk. De duizenden lampen van de huisjes die tegen de berg zijn opgebouwd glimmen en gloeien als het vuurwerk zijn weg zoekt de ruimte in. Hierna volgde nog een muzikaal slot op het plein zelf. Vier koppels dansten op de muziek gespeeld door een fanfare. Folklore op zijn mooist. Misschien iets voor SIVO in Odoorn.

Na al dit moois trok ik naar het hostel, daar vernam ik dat het ging om een internationaal congres dat door het ministerie van cultuur werd aangegrepen om er een groot feest van te maken. Hoe ging dat intro van die boskabouter ook al weer; precies op tijd, op het juiste uur, voor een heel nieuw avontuur. Dag mensen dag!

Aan "de pil"

We zijn gister geëindigd op het vliegveld van Sao Paulo. Ik moest vandaag nog wachten tot de klok van half 5 voor ik eindelijk in kon checken. En volgers van dit blok weten dat ik nu juist niet mijn sterkste punt is. En omdat ik niet het risico wou lopen dat er iets met mijn bagage zou gebeuren durfde ik mijn ogen ook niet echt te sluiten voor langere tijd. Al ben ik toch nog een half uurtje in slaap gedommeld. Gelukkig lagen mijn voeten op de koffer en mijn hoofd tegen mijn tas dus is er niets gebeurt.

Om half 4 stond op de borden dat je kon inchecken voor mijn vlucht. Na goed Braziliaans gebruik liep dit natuurlijk weer uit. Maar er was nog een probleem wat mij veel meer zorgen baarde. Want opeens werd gezegd dat je voor het inchecken van je bagage voor een internationale vlucht even 30 euro extra moest betalen. Geld dat ik helemaal niet bij de hand had. Voor de zekerheid heb ik al het geld verdeeld over koffer, tas en kleding. Dus ik heb me maar weer eens van de domme gehouden en heb de koffer ingecheckt en ben naar de douane gegaan. Niemand die daar iets vroeg over de het betalen van het bedrag dus daarna gewoon naar de gate. En ook daar heb ik geen problemen gehad. Dus waar dit verhaal nu precies weg komt en wat de achterliggende gedachten ervan waren geen idee? Misschien krijg de rekening nog ergens gepresenteerd maar dat zien we wel weer als ik Brazilië terug keer.

De lange nacht was voorbij en eindelijk kon de vlucht naar Lima vertrekken. In totaal 5 uurtjes vliegen, en dus ook vijf uurtjes slaap inhalen exclusief tien minuutjes ontbijt. Gelukkig waren de weersomstandigheden goed volgens de piloot en dus kwamen we ruim op tijd aan op J. Chavez Int. Airport in Lima (Peru). Al daar wachtte opnieuw een enorme hoeveelheid invulformulieren. Je zou toch als Europeaan bijna vergeten hoe makkelijk onze grensovergangen tegenwoordig zijn. En nadat mijn koffer ook uit het vliegtuig was en door de controleurs goed gekeurd was, wachtte een hernieuwde incheckprocedure. Ik vloog nu met een andere maatschappij naar Cusco. Opgelucht dat ik op tijd de zaak rond had stapte ik tevreden het vliegtuig in. Na iets meer dan een uurtje vliegen lande ik op het vliegveld van Cusco daar wachtte een taxichauffeur me al op en binnen tien minuten was ik op het hostel Marani. Omdat de eigenares een Nederlandse is was het een stuk makkelijk informatie in te winnen over een en het ander.

Cusco is een stad in het Andes gebergte en ligt op 3300 meter. De stad was ooit de hoofdstad van het Inca rijk. Van de rijke geschiedenis vind je in en om de stad nog heel veel terug. Het meest aansprekende is Manchu Picchu, maar daarover bericht ik zaterdag na mijn bezoek wel.

Inmiddels ben al een aantal dagen aan de pil. Deze pil is mij aan bevolen door mijn dokter, het betreft namelijk de malariapil. Uit voor zorg moet tot het eind van mijn reis elke dag een pil in nemen. En als jongen moet je daar best even aan wennen. Niet dat het innemen zoveel moeite kost hoor, maar je vergeet het soms bijna. Maar vandaag heb ik braaf na mijn tortilla de pil in genomen en ben op mijn kamer rustig gaan liggen laptoppen. Ik zit voor het eerst deze reis alleen op een kamer en dat is best even wennen. Maar voor de komende vier dagen is het best wel een uitkomst gewoon even geen gesnurk, geen mensen die te pas en te onpas de kamer inkomen of verlaten maar totale rust. Morgen de stad maar eens bekijken, genoeg te zien volgens mijn info.