la Boca

Het is vandaag zondag en dus een rustdag. De komende week wachten nog reizen naar Montevideo per boot, en naar Porto Alegre en Sao Paulo per bus. En dus leek me verstandig voor het eerst deze reis uit te slapen. Nou ja, in ieder geval niet eerder als om elf uur mijn bed te verlaten wat echt uitslapen was er niet bij. Blijkbaar wendt jouw lichaam snel aan een dag ritme van 8 uur slaap.

Ik voelde me niet echt fit en dus ben ik in de middag blijven hangen in het hostel. Wat chattten met mama en papa via msn. Respect voor de snelheid waarmee ze dit leren. En wat muziek luisteren. Pas tegen een uurtje of vier ben ik de stad in gelopen. Ik wou de wijk la Boca bezoeken. Een schilderachtig wijkje in het zuid-westen. Het was een fijne wandeling door nauwe steegjes, via een marktje met opnieuw enorm veel prullaria, maar ditmaal ook met leuke schilderijtjes en een park waar de bevolking zich vermaakt. De stad zelf is verder uitgestorven, geen auto's, geen winkels die open zijn en geen mensen op straat. En dat voor een miljoenenstad. Het doet bijna beangstigend aan.

Maar in het parkje voelde je de warme sfeer. Mensen vermaakten zich met sporten en eten. Er werd muziek gespeeld en gedanst. Best gek dat wij koudbloedige mensen op zondag behalve op een voetbalveld ons verder niet vaak vertonen. Als ik op zondag door het bos fiets zie je hooguit wat wandelaars of fietsers met het zelfde doel, iets doen. Geen warme sfeer van even rustig niets doen. Dat kennen we niet, of we willen het niet kennen. Ons levensritme gunt ons daar geen tijd voor. En ik weet ook zeker dat ik terug in Nederland ook me weer aanpas aan het ritme. Want dat zijn we al jaren gewoon. Zondag is een dag in de week en een rustdag, zoiets noemen we vakantie.

Nog een 10 minuten later bezocht ik het stadion van Boca Juniors, het Bombonera. En wederom moet ik het doen met foto's vanaf de buitenkant want veel meer was er niet te zien. Alles zat potdicht en behalve een boos kijkende bewaker heb ik niemand kunnen ontdekken. Mijn moeder zou zeggen, doorstrepen als gezien. Maar verder ook niet wat behoorlijk tegen viel. En dus heb ik mijn wandeling maar vervolgt door de wijk. Maar van de beschreven schilderachtige huizen heb ik weinig kunnen ontdekken. En dus restte niets anders dan terug te gaan naar mijn hostel. Zelfs in Zuid Amerika blijft de zondag voor mij een merkwaardige tussenkomst in een drukke week.

Goed nieuws uit Nieuw - Weerdinge, het bouwen van onze carnavalskar vordert behoorlijk. Goed gedaan collega bouwers. Ik ben straks topfit om de laatste hand te leggen want zoveel tijd hebben we niet meer. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat we menig een gaan verbasen met ons ontwerp. De eerst komende zondagen in Nederland zijn in ieder geval wel bezet. Vervelen is er dan niet bij.

Morgen mijn laatste dag in Buenos Aires, dus weer koffers inpakken, spullen klaar maken alles checken en opmaken voor de volgende trip.

Museumnacht

Vandaag bij het ontbijt hoorde ik een interessant nieuwtje. Wereldwijd was het museumnacht. Dit betekent dat bijna alle musea gratis zijn te bezoeken tussen 's avonds acht en 's nachts 2 uur. En dat leek mij ook wel wat, in plaats van overdag in het donker een museum bezoeken. En dus heb ik de rest van de dag mijn weblog bij gewerkt, iets wat tijd werd ook. Er zijn wat nieuwe verhalen en foto's toegevoegd. Toen maar eens opzoek gegaan naar een ticket voor de bootreis naar Montevideo. Opzich geen probleem, via internet heb je direct een kaartje. Maar mijn creditcard is door de problemen in Rio geblokkeerd en dus moest ik opzoek naar een nummer. De mensen vanuit het hostel waren niet erg behulpzaam en zeiden dat ik maandag maar even bij de maatschappij langs moest gaan. Ik zou dan niet de garantie hebben op een ticket en dus via skype maar even met thuis gebeld. Gelukkig bood dat uitkomst, duizend maal dank Tanta Annelies. Gelukkig heb ik van jou nummer een ticket kunnen bestellen en ben ik zeker van de overtocht dinsdagmiddag.

Later inde middag nog even een bezoek gebracht aan de markt in het centrum van de stad. Een echte rommelmarkt waarbij je uren kunt lopen zonder iets te zien van waarde. Aan het eind van de straat bezocht ik de kathedraal nabij het plaza del Mayo.

De Catedral Metropolitana de Buenos Aires bestaat uit een aantal schepen waarin diverse heiligen worden aanboden en een centraal deel voor de mis. De belangrijkste persoon die er is begraven is kolonel Don Jose San Martin, hij was een vrijheidstrijder in de 19^e eeuw. Volgens de plakkaten in de kerk heeft hij Chili, Peru en Argentinië bevrijd van de Spaanse overheersers. Als geschiedenisdocent weet ik best veel maar hij is me toch even ontgaan. Misschien moeten we in Europa ons maar eens gaan verdiepen in de geschiedenis van andere werelddelen. De prachtige schilderingen van de kerk doen me denken aan de diverse andere kerken die ik al eens bezocht. Een typisch toeristen dingetje, even binnen wandelen de weelde bekijken en daarna weer naar buiten.

Buiten gekomen bleek er een hardloopwedstrijd te zijn. De 5 km van Buenos Aires. En de organisatie had bedacht dat iedere deelnemer een rood shirt moest dragen. Een prachtige rode mars trok aan mij voorbij. En laat hiervan de geschiedenis nog wel weten, rode marsen in China. Dat was toch iets totaal anders. Maar de mensen maakten plezier en hun inspanning werd luid aangemoedigd door de aanwezige toeschouwers.

In de avond trok ik opnieuw de stad in. Dit maal naar het noorden. Met de metro een kleine tien minuten vanaf het hostel naar Plaza Italia. Vandaar liep langs de dierentuin in de richting van het Evita Museum. Misschien wel de bekendste Argentijnse vrouw. Ze is een held voor veel mensen hier. Als vrouw van president Juan Peron streed ze voor de armoede, de vrouwenemancipatie en voor de jeugd. Het museum vertelt je een prachtig verhaal aangevuld met foto's, filmpjes en diverse attributen uit haar leven. Een bezoekje was het zeker wel waard. Al geef ik toe dat het beeld dat je van haar krijgt wel erg rooskleurig is. Natuurlijk zal ze best veel hebben betekend voor de arme bevolking maar om nu te zeggen dat dankzij haar Argentinië een democratie is, nee. Al durfde ik daar niet al te veel over te zeggen, de nacht trok veel ouderen naar het museum en die aanbidden Evita nu nog als een halfgod.

Sint Maarten in Buenos Aires, dat is hier Sint Lionel

Soms is het onverwachte misschien wel het allermooist. Zo ook vandaag. Terwijl ik na het ontbijt druk bezig was de Loney planet van Buenos Aires te doorgronden raakte ik in gesprek met een Zwitser. Hij vertelde me dat hij vandaag de wedstrijd van Argentinie tegen Bolivia zou gaan bezoeken. Ik had via internet al opgezocht waar deze wedstrijd zou plaats vinden en gezien dat gekozen was voor Mendosa. Er heen reizen was iets teveel van het goede dus zou ik morgen wel kijken of er nog kaarten waren voor River Plate. Maar de Zwitser vertelde dat hij hier in Buenos Aires zou gaan kijken in plaats van Mendosa. En dus zocht ik via google naar informatie. En tot mijn grote verbazing bleek hij gelijk te hebben. De wedstrijd was verplaatst naar het stadion van River Plate hier in B.A. En er bleek nog meer goed nieuws, er waren nog tickets te koop. En dus trok ik de stad in opzoek naar een ticketshop. Niet erg gemakkelijk bleek want waar ik ook zocht en wie ik ook vroeg nergens vond ik ze. Maar na een uurtje zwerven bleek dat het winkeltje gelegen was in een galerij. Gelukkig waren er nog wel tickets en dus trok ik tevreden terug naar het hostel.

In de middag vertrok ik naar het stadion van River Plate. Voor de oudere volgers, inderdaad dat ik het stadion waar ooit nog eens een paal werd geraakt in de laatste minuut. Voor iedereen die geen idee heeft waarover ik spreek ( http://www.youtube.com/watch?v=DCrFGYA3KKM).

Maar vandaag ging het slechts over een kwalificatie wedstrijd. Maar de sfeer was er niet minder om, een uur voor de wedstrijd kleurde alles rondom het stadion blauw- wit. Eenmaal in het stadion bleek dat na de WK finale van 1978 er niet veel veranderd was. De stoeltjes waren nog van hout en ijzeren omheining vol roest. Gelukkig was de grasmat groen en de helden van deze tijd. Messi, Higuain, Pastore enz. De verwachtingen waren dus hooggespannen. Het stadion dat voor 75% vol zat verwachte een klinkende overwinning. En het begin was goed. Maar nadat de scheidsrechter vergat de voordeelregel toe te passen en daardoor de Argentijnen een goal ontnam zakte het niveau langzaam weg. Na de rust sloeg het noodlot ook nog eens toe, Bolivia scoorde naar een enorme fout van Martin Dimichellis. En dus werd hij terecht uitgefloten. Onbegrijpelijk dat zo'n waardeloze speler überhaupt nog geselecteerd kan worden. De Argentijnse Joris Mathijssen zeg maar. Zo'n speler die nog niet goed genoeg is voor Zandpol 3 maar door een trainer belangrijk wordt gevonden voor de balans in een elftal.

Gelukkig maakten de Argentijnen nog 1-1 maar veel meer dan dat zat er echt niet in. En dus trokken de supporters al fluitend naar huis. Later begreep ik dat ik niet alleen in Argentinië de supporters teleurgesteld waren. En waarschijnlijk was de Bert van Marwijk van hier ook teleurgesteld in de fans. Tip van hier Bert, wil je wat doen voor je land stap dan per direct op want met jou gaan we een waardeloos EK tegemoet. Je hebt nooit wat gepresteerd en dat zul je ook nooit doen. Soms moet is goed je kwaliteiten te kennen. Zoveel geluk als tijdens het vorige WK krijgen we echt nooit meer.

Voor mij was het bezoek aan deze wedstrijd wel geslaagd. Ik heb genoten van de fans, het stadion en de manier waarop de mensen hun team steunen en hun emoties de vrije loop laten. Dat is sport Bert, een supporter betaald veel geld en ziet dan een wanprestatie van een stel vedetten, mogen ze dan fluiten? Van mij wel.

Wel, morgen is een nieuwe dag hier in Buenos Aires, misschien brengt de Loney Planet dan wel uitsluitsel over mijn bestemming, we zullen zien.

Volkstelling

Zo als ik gisteren al vertelde vertrok ik met drie andere Nederlanders naar Bueno Aires. En dus kwam op nieuw de enorme hoeveelheid reisende Nederlanders ten sprake. Misschien zijn er wel meer dan 20 miljoen Nederlanders op deze aarde maar opdat ze allemaal zich hebben verspreid over deze wereld weten we dat helemaal niet. Dus pleit ik voor een volkstelling zoals die gebruikelijk was in de Romeinse tijd. Gewoon alle Nederlands verplichten zich op koningingedag te melden bij zijn of haar geboorteplaats, dan wel de plaats waar je familie vandaan komt of waar je woont. Kijken hoeveel Nederlanders er daadwerkelijk zijn.

Over mijn reis kan ik kort zijn, na de maaltijd heb ik mijn ogen gesloten tot een uur of acht in de morgen en daarna de laatste uren van de busrit van het bijna typisch Hollandse landschap zitten genieten, overigens inclusief de koeien. Om iets na twee uur kwam Buenos Aires inzicht. En nauwelijks zestig minuten later liep ik met mijn koffer door de stad. Ik had afscheid genomen van mijn reisgezellen. Misschien zouden we elkaar nog treffen in de komende dagen. Waar facebook allemaal wel niet goed voor is. En ging opzoek naar mijn hostel. Mijn nieuwe verblijfsplaats ligt in het centrum van de stad. En dus zijn veel bezienswaardigheden lopend bereikbaar. Nadat ik mijn intrek had genomen op de kamer en een van een douche had genoten ben ik de stad ingetrokken. De plaatselijke M bracht wat voedsel en een kleine wandeling genoeg info om er zeker van te zijn dat ik deze stad wel zie zitten. Er hangt een vriendelijke sfeer en de mensen spreken redelijk Engels.

Later op de avond ben ik na het Casa Rosada getrokken. Net als de witte variant in de VS is ook dit het verblijf van de minster president. Of in dit geval presidente,Cristina Kirchner. Het gebouw is vooral bekend door Evita, (http://www.youtube.com/watch?v=OewshbaU2Yc). Door de duisternis zie je de prachtige rose gloed van de het gebouw van ver. Je loopt over het Placa del Mayo, daar waar een paar moeders nog wel eens komen richting deze gloed. Al daar voltrok is gister een prachtige poppenkast. De Argentijnse sporters die deel genomen hadden aan de PAN-games, een soort Olympische spelen voor landen uit Latijns Amerika werden gehuldigd en dus was er veel pers aanwezig. Zenuwachtig liepen cameramensen, fotograven en interviewers rond totdat ze eindelijk hun werk konden doen. Een uur lang was er een uittocht van sporters, geen idee wij ze waren maar ze verlieten het gebouw en trokken ieder hun eigen weg gaande de stad in. Op het laatst gevolgd door het Argentijnse voetbalteam dat morgen een WK kwalificatie wedstrijd heeft tegen Bolivia.

Pas toen de poppenkast over was en het rustig werd rond het Casa Rosada ben ik het hostel maar op gaan zoeken. Morgen is een nieuwe dag.

Wachten duurt zo lang

Vanochtend ben ik eerst even een duikje gaan nemen in het zwembad van het hostel, daarna nog even naar de supermarkt voor vocht en voedsel en tegen de middag al mijn spullen in gereedheid gebracht voor de lange tocht naar de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires.

Na reisje van een uurtje kwam ik tegen twee uur aan op het centraal station van Porto Iguacu, de Argentijnse buurman van Foz. Daar vandaan zou mijn bus vertrekken. Maar omdat ik bij toeval dit maal geen extra uur hoefde te wachten bij de grensovergang was ik ditmaal veel te vroeg op het station. En dus restte me niets anders dan een boek te nemen en de komende 2,5 uur in het stadje te verblijven. Een korte wandeling leerde dat het centrum zich perfect leent voor een echte western film. Een cowboy achtig toneel van rond het begin van de vorige eeuw. Alleen de aanwezigheid van stroom en auto's doet je beseffen dat je in de 21e eeuw bent. De bruine kleur van gravel en de houten huisjes zijn wel leuk om te zien maar na een half uur wachten begint ook dat te vervelen.

Maar gelukkig na een lange tussenpauze kon ik om vijf uur plaatselijke tijd eindelijk mijn bus in. En wat schept het toeval, in dezelfde bus zitten nog eens 3 Nederlands. En ook zij maakten zich op voor de lange trip. Een jongen, Jan, uit Oostzaan en twee dames uit Almere, Sara & Lois. Foto's ontbreken heren! Met uren keuvelen en een film waarvan ik de titel al ben vergeten sloten we de dag af. Net na middennacht volgende een avondmaal. Maar daarover straks meer.

Martin de woudloper

Na een lange zware busrit waarbij ik alle aanliggende stations heb kunnen tellen kwam ik vanochtend aan in Foz do Iguacu. Ik was doodop en vroeg me hardop af waarom ik deze trip maakte. De emoties waren me even teveel geworden en het liefst zou ik thuis zijn. Met veredelende krachten heb ik toen maar mijn gedachten verzet en ben op weg gegaan naar de watervallen. En ook hier bleek de trip enorm zwaar te zijn, als je de Braziliaanse grens passeert moet je een uitschrijfbewijs halen en vervolgens in Argentinië een paar honderd meter verder een visa aan te vragen. De buschauffeurs blijven dan niet wachten en dus moet je op de grens tweemaal wachten op de volgende bus. En omdat er versschillende bedrijven zijn betekend dat al snel een uurtje in de snikhete zon.

Gelukkig arriveerde ik uiteindelijk wel in het nationaal park. De entree is van Europees niveau, ongeveer 30 euro. Maar dat was het absoluut meer dan waard. Het park is ongelofelijk mooi en je valt van de ene verbazing in de andere. Eerst loop door een bos vol met planten en dieren. Geen dierentuin waarop je dieren van afstand moet aanschouwen maar miereneters die voor je langs lopen. En vogels die in een tak jou aanschouwen. Daarna krijg je een uitzicht die alles te boven gaat. Ongeveer 6 watervallen naast elkaar alleen zo'n 100 meter de diepte in . Een oorverdovend geluid van het water en een prachtige dauw. Iedereen die ooit nog eens naar Brazilië gaat moet dit absoluut zien. Dit maakt een enorme indruk op ieder mens. Ik had diverse afbeeldingen en you tube filmpjes gezien maar dat staat in het niets bij deze gebeurtenis. Na uren rond gelopen te hebben, tig foto's gemaakt en de watervallen van boven en beneden gezien te hebben trok in weer naar de grens waarbij dezelfde procedure volgde. Maar nu een stuk minder belastend.

Een dag waarbij mijn emoties enorm waren. Van een traan in de ochtend naar een lach in de middag. Soms moet je van diep komen om echt te kunnen genieten van iets. Morgen weer een trip, dan naar Buenos Aires. De busrit duurt ongeveer een dag en begint rond twee uur in de middag. Dat zal dus even een behoorlijke pil worden. Maar daarmee is het eerste gedeelte van het reizen al geweest.

Het mamagevoel

Na een prachtige verjaardag gisteren heb ik vandaag me maar weer eens voorbereid op een nieuwe trip. Ik heb een ticket gekocht van de busreis van vanavond naar Foz do Iguacu. Daarna mijn koffer weer ingepakt en alle benodigde info opgezocht via internet. En toen bleek maar weer eens hoe belangrijk internet voor mij is. De verbinding was slecht en ik kon niets beginnen.

Gelukkig had ik al met Ricardo afgesproken om net als gisteren samen wat te gaan doen. En dus kon ik bijhem thuis mijn mail checken en de laatste details bij een gebracht. Helaas kon ik nog geen foto's van mijn bezoek plaatsen dus ik zal straks kijken of het nu lukt. Ricardo zelf was weer eens telaat, dus moest we in sneltreinvaart naar het vliegveld. Hij vloog om 8 uur locale tijd terug naar Rio voor zijn werk. Ik bleef achter met zijn moeder. En toen bleek toch maar weer dat het niet uit maakt op welke plek je op deze wereld leeft, moeders hebben het altidj het gevoel te moeten zorg dragen voor een kinderen en diens vrienden. Ik kreeg opnieuw een heerlijke maaltijd voorgescholteld en ze vertelde honderd uit over haar, haar familie en over het hoe trots ze was op mijn bezoek. En toen ik eindelijk verbinding kreeg met mijn ouders thuis in Klazienaveen was ze net als mijn moeder zo trots als een pauw. Een prachtige ervaring om met mijn ouders te praten in het bij zijn van een oppasmoeder.

Tegen negen uur werd het gesprek afgerond en volgde een laatste trip met de auto naar het centraal station. Aldaar heb ik afscheid genomen van een prachtig weekend en enorm gastvrije mensen en ben ik in de bus vetrokken naar Foz do Iguacu, vooral bekend van de enorme watervallen. Morgen en overmorgen zal ik zowel de Braziliaanse, als de Argentijnse kant bezoeken en daarna reis ik door naar Buenos Aires. Tot dan.

Mijn verjaardag in Curitiba

Hoera, ik ben nu 26 jaar oud. En voor het eerst in mijn leven kan ik mijn verjaardag vieren met 27 graden en een strallende zon.

Bedankt voor alle reacties. Geweldig. Het zijn er bijna veel op iedereen persoonlijk te bedanken maar ik ga mijn best doen als ik terug ben in Nederland.

Vanochtend heb ik uitgeslapen en daarna alle reacties gelezen. Vervolgens wat voetbal zitten kijken en in de middag zitten skypen met thuis. Ik had pas tegen vijf uur afgesproken met RIcardo in het centrum en dus leek me een goede zaak bij te komen van het reizen de afgelopen dagen.

Tegen vijf uur ging ik met de bus naar het centrum en daar trof ik Ricardo en ziijn vriendin Kattie. Te samen zijn we naar een park gegaan en hebben een uurtje rondgelopen. Lekker ontspannen. Daarna zijn we naar een Japans festival geweest, best gek om in Curitiba zoveel Japaners te zien met hun typische gewoontes. Veel elektronische hebbedingentjes en natuurlijk genoeg eten en drinken uit Azie.

Tegen de avond zijn we naar een Duits cafe gegaan en hebben er wat gedronken op mijn verjaardag. Heerlijk een Duits biertje met bockwurst. We hebben het gehad over Nederland, over de economische crisis in Europa en de economicshe vooruitgang hier in Brazilie. Over onze levens nu, vroeger maar zeker ook onze toekomst. Mijn doel van deze reis, in contact komem met mijn uit dit land is dus zeker gelukt.

Daarna zijn we samen naar het huis van de ouders van Ricardo gegaan. Ik heb zijn broer, diens vriendin en ouders van Ricardo ontmoet. Geweldig om dat mee te maken. Zomaar op bezoek bij een Braziliaans gezin. Ze waren super gastvrij en ik heb heerlijk gegeteten. Ook hier hebben we uren zitten praten over Nederland, Brazilie en de reden waarom ik hier was. Ik spreek dan wel geen Portugees maar inmiddels kan ik het redelijk verstaan en met de vertaling van Ricardo kwamen we er wel.

Het was al nacht toen de vader van Ricardo me terug bracht naar mijn hostel. Het was een verjaardag om nooit meer te vergeten.