Einde

Mijn laatste dag in Zuid Amerika. En het weer had er rekening mee gehouden blijkbaar want het regende werkelijk de gehele dag. En dus zat er niets anders op dan een douche te nemen, wat te ontbijten en daarna de koffer in te pakken voor de reis terug naar Nederland. Het lange wachten kon beginnen om elf uur 's ochtends. Ik had geen plannen meer en wou het liefst direct in het vliegtuig naar huis stappen. Rio was een verregende stad zonder de sfeer van de laatste paar dagen. Iedereen bleef hangen in het hostel in de hoop dat het zou opklaren maar helaas. Ik trok nog even naar het winkelcentrum, gewoon even een frisse neus halen. Na een uurtje rond gezworven te hebben zonder ook maar iets van waarde gezien te hebben keerde ik terug.

Na het eten bleken de uren nog trager te gaan dan de weken voorafgaand. De regen was dan wel even verdwenen maar de motivatie om iets te gaan doen was weg. Gelukkig was de taxi zeer vroeg al op het hostel. Ik nam afscheid van de laatste mensen die ik had ontmoet de afgelopen weken. Afscheid van een reis waarvan de inpakt nog niet eens kon overzien. Maar toch begon de reis naar huis. De taxirit duurde slechts een half uurtje en daarna stond ik terug op het internationale vliegveld van Rio. Acht weken geleden stond ik hier ook, nauwelijks twee maand en toch zoveel gebeurt. Na meer dan een uur wachten konden we eindelijk inchecken. Rio via Londen naar Amsterdam.

De dag was lang geweest, veel te lang voor mijn gevoel. Gelukkig wachtte nu de reis naar huis. En als goed zou gaan kwam ik tegen de avond terug in Klazienaveen. Mijn gevoel op het vliegveld was merkwaardig genoeg niet echt goed. Ik wist niet wat ik moest, blij zijn om naar huis te gaan of treurig vanwege het afscheid van zoveel moois. Ik ben vooral heel dankbaar dat ik dit ooit heb mogen beleven. Vaarwel Rio misschien tot ooit.

Het afscheid nadert

Mijn laatste volledige dag in Rio. En het afscheid van een nieuwe vriend wachtte. In de ochtend trok in nogmaals naar het kantoor van de jongens. De geplande presentatie training ging niet door en dus ben ik met Ricardo samen bezig geweest met de website van bloompa. We hebben van gedachte gewisseld over hoe je ervoor zorgt dat toekomstige klanten vrijwel direct kunnen zien hoe je bedrijf werkt. Uit eindelijk mocht het resultaat er zijn. Voor Ricardo was dat zijn laatste daad voor de kerstvakantie en daarmee kwam er een eind aan een week samenzijn. We hebben afscheid genomen, elkaar fijne feestdagen gewenst en afgesproken elkaar ooit nog eens weer te zien.

Na ons afscheid ben ik terug gegaan naar het hostel. Heb wat gegevens bij elkaar gezocht en op zoek gegaan naar een pil die mogelijk genezend werkt bij borstkanker. En dat valt niet mee als je alleen de naam hebt van de vrucht. Gelukkig vond ik een homeopathisch winkeltje waar ze de pillen verkochten. Ik hoop Jolanda dat het de juiste zijn want van de uitleg van de beste man kon ik niet veel maken. We zullen in Holland wel zien. Daarna mijn laatste bezoek aan een bank. Erik was opnieuw zo vriendelijk geweest geld over te maken waarmee ik het hostel kon betalen. De medewerkster herkende me nog en dus verliep het eindelijk eens zonder al te veel moeilijkheden. Nadat het hostel had betaald voelde ik me gerustgesteld alle schulden waren nu voldaan. En ik had geld genoeg om mijn laatste maaltijden en transfers te betalen.

Het was vandaag rond 35 graden dus dacht ik slim te zijn en niet al tegen twee uur naar het strand te gaan maar aan het eind van de middag. Helaas trok er een onweersbui over Rio en net voordat deze los brak kwam ik aan op het strand. Ik heb nog even kunnen genieten van de zee en mijn gedachten nog eenmaal met het water mee gezonden. Daarna wat gegeten en nu in de avond ga ik nog wat drinken met de anderen. Daarna mijn laatste nacht op Braziliaanse bodem. Morgen om vijf voor twaalf Braziliaanse tijd komt er een einde aan twee maanden Zuid Amerika. De reis eindigt als het allemaal volgens plan verloopt vrijdagavond tegen tien uur Nederlandse tijd een bed in Klazienaveen.

Het regent zonnestralen

De laatste paar dagen in Rio en het weer is geweldig. Nadat ik in de ochtend nogmaals een poging waagde om mijn Peruviaanse Soles in te wisselen, uiteraard zonder succes, ben ik in de na middag naar het strand gegaan. Ik wil vooral nog een paar dagen genieten van zon zee en strand. De reis komt tot zijn einde en langzaam begint dat ook tot mij door te dringen. Er is de laatste weken zoveel gebeurt dat ik in een achtbaan van emoties leefde. Die achtbaan stopt pas aanstaande vrijdag maar nu verminderd hij alvast wat vaart. Het is nu nog vooral genieten en niet zo zeer meer de wens om nieuwe mensen te ontmoeten of om toeristische bezienswaardigheden te bezoeken. Ik heb bijna alles in Rio gezien wat ik wou zijn. En dus blijven de grote spannende helden verhalen waarschijnlijk uit. Nee nu is het vooral tijd de balans op te maken.

Mensen in Rio zijn vriendelijk en proberen ze te helpen daar waar mogelijk. Alleen de taalbarrière zorgt ervoor dat het soms best lastig is. Ook hun karakter zit ze vaak in de weg. Alles op zijn tijd mentaliteit hier is voor ons Europeanen nauwelijks aanvaardbaar ook al ben ik hier een paar maanden. Elke keer weer verbaast een Braziliaan je als je probeert een afspraak te maken. Gelukkig zitten ze wel altijd vol met passie en genieten ze zichtbaar van het leven. Ik weet zeker dat ik dat de komende tijd ga missen. In het koude kille Nederland zijn we nuchter en rustig. Morgen maar eens nader in gaan op de problemen van deze reis en dan de laatste dag de you must see points.

Morgen ga ik mee naar het kantoor van de jongens, daarna wacht een afscheid van Ricardo. Ik heb heel veel aan hem te danken en zal hem gaan missen. Hopelijk komt hij ooit nog eens op bezoek in Nederland. Maar de toekomst heb ik niet in de hand.

der Zug des Lebens

Het valt niet mee om wat te vinden voor mensen die thuis op je wachten. Je wilt ze graag een souvenier bezorgen maar wat? Ik ben er niet de man naar om allerlei prularia mee te slepen naar huis. Voor mijn gevoel geniet je daar thuis welgeteld een seconde van en daarna komt het ergens achter op een stapel te liggen. Nee voor mij persoonlijk zijn de verhalen en heringeringen veel belangrijker dan al het andere. Mijn reis is niet weer te geven in een christusbeeldje, een panfluit of wat dan ook. Het is mijn reis. Toch heb ik iets gevonden waarmee ik een dankbaar gebaar kan maken naar hen die me dierbaar zijn. Nu alles nog mee zien te krijgen in mijn koffer.

Ik trok vanochtend naar het centrum te samen met de twee Duitse dames. Ze waren vandaag voor het laatst in Rio en dit was dan ook onze laatste gezamenlijke trip. Onderweg ging het algauw over afscheid nemen van mensen die je tijdens de reis leert kennen. Vaak komt er onbewust op dat moment toch een emotie boven drijven. Vooral als je bedenkt dat behalve een enkele uitzondering niemand ooit nog weer ziet in de rest van je leven. Een van de twee verwoorde het perfect. Het is alsof je een trein bestuurd, de trein neemt je mee over de wegen van je leven. Er stappen regelmatig nieuwe mensen op, maar sommige mensen stappen uit nemen een andere route en komen terug of sommigen bereiken hun eindbestemming nog voor je het wilt. Op mijn reis heb ik heelveel mensen ontmoet en allemaal waren ze voor even deelgenoot van mijn levenstrein. Velen zijn inmiddels hun eigen weg gegaan sommigen blijven nog zitten tot donderdag en slechts een enkeling zal ooit nog eens opstappen. Dat is best lastig en het afscheid nemen doet dan toch een beetje pijn. Maar je mag trots zijn volgens mij op het feit dat je ze hier aan de andere kant van de wereldbol überhaupt bent tegen gekomen.

Nadat de Duitsers hun reis richting de Eifel waren gestart ben ik op bezoek geweest bij het kantoor van Ricardo & Thiago. De jongens werken samen met 20 andere personen op de derde verdieping van een kantoorgebouw een kleine tien minuten lopen van het hostel. En dat is best lastig uitleggen aan de poortwachter, ik kom op bezoek bij twee vrienden maar waar moet ik zijn. Gelukkig vond ik ze naar een paar pogingen. Ze waren aangenaam verrast door mijn bezoek. Ik kreeg een persoonlijke rondleiding en dan blijkt dat de wereld soms veel kleiner is dan dat wij denken. Behalve de taal en de plaats zou je denken dat je in Emmen bent. Gewoon een kantoorruimte waar mensen achter hun laptop druk bezig zijn met van alles en nog wat. De jongens volgen een cursus betaald door de overheid met als doen hun eigen bedrijf op te starten eind februari. Ze worden begeleid door diverse mensen en ze moeten aan het eind van de periode een presentatie geven waarin ze hun bedrijf neer zetten in 8 minuten. En dat valt nog niet mee als je een idee hebt maar totaal niet weet hoe dat idee in de praktijk gaat werken. Ik heb mijn visie gegeven op enkele onderwerpen en daarmee steentje kunnen bijdragen aan de presentatie. Toch nog een goede daad verricht. Na een drankje ben ik terug gaan naar het hostel om met andere toeristen wat te drinken. Nog 3 nachten Rio.

Zondag

Het weer was eindelijk zoals ik me kan herinneren van de eerste week in Rio. Geweldig, rond een graatje of dertig en een strak blauwe hemel. En dus prachtig weer voor een bezoek aan het strand. In de ochtend heb ik eerst met de Duitse dames een bezoek gebracht aan een zomermarktje. Een brasserie zouden wij in Nederland zeggen. Daar hebben we een uurtje rond geslenterd en genoten van alle prullaria die sommigen voor werkelijk onbegrijpelijk hoge prijzen willen verkopen. Morgen nog maar eens kijken of we iets voor het thuisfront kunnen vinden.

Na een middagslaapje, ik word echt oud, zijn we gezamenlijk met John en Thiago naar het strand gegaan. Wat is het leven toch prachtig als je in december kunt genieten van zon en zee. De golven soms over twee meter sleuren je meters mee terug naar het strand. Een prachtige gewaarwording. De zon heeft ook zijn werk gedaan en als het zo blijft kom ik terug als een bruingebrande zwarte piet. Maar dat zien we dan wel weer.

De avond hebben we weer gezamenlijk doorgebracht. De laatste avond voor de Duitse meisjes, ze vliegen morgen terug naar Koblenz. Voor mij wachten dan nog 3 dagen genieten van het weer. En dan wacht Nederland op me. Morgen maar eens kijken naar wat souvenirs voor het thuisfront.

Kleine update

In de ochtend regende het nog steeds in Rio. De motivatie om iets te gaan doen was dus niet echt aanwezig. Vooral de mist maakte dat je eigenlijk het liefst direct naar huis zou willen gaan. Immers het weer was hier niets beter. En dus was het maar een beetje de tijd door komen met de laptop en wat voetbal kijken op tv. Gelukkig klaarde het weer op tegen de middag en trok ik er alsnog op uit met de Duitse dames en John een man uit de states. Eerst wat gegeten in een buffetrestaurant daarna zijn we naar een shoppingcenter gegaan.

Een uurtje ouderwets shoppen met dames, de gemiddelde jongen weet precies wat ik heb mee gemaakt. Maar gelukkig was het leuk om met mensen samen de dag door te brengen. Veel praten over van alles en nog wat. Het is best raar om nu in eens Duits te spreken en geen Engels. Na een wandeling door de stad brachten we de avond door op het hostel.

Daar heb ik samen met vele anderen Real Madrid - Barcelona gezien. Een echte voetbalsfeer al was de wedstrijd niet al te best. Barca is gewoon simpelweg veel te goed. Na de wedstrijd hebben we heerlijk gezellig samen gezeten. Iedereen heeft zijn eigen verhaal maar allemaal zijn we uiteindelijk in Rio aan beland. Opnieuw was het al na middennacht toen ik mijn bed opzocht.

Wisselkoersen

Vandaag leek het wel alsof ik een voorproefje kreeg wat me de komende tijd in Nederland staat te wachten. Regen, regen en nogmaals regen. Vieze gure mieser regen. Maar gelukkig bleven de koude Hollandse temperaturen uit. Het bleef ondanks de regen ver boven de 20 graden. En dus besloot ik maar te gaan lopen naar Copocabana. Vanuit het hostel loop je richting het strand en dan daarna parallel eraan richting het meest bekende strand ter wereld. Al met al een uurtje lopen, waarbij je wel moet oppassen vanwege de vele straatrovers. Gelukkig wist ik de weg en hoe het hier in Rio werkt dus na een uurtje vond ik het strand terug. Het blijft een geweldig uitzicht ook al is het weer natuurlijk dramatisch.

Maar ik was er vooral om mijn Peruviaanse Soles te wisselen voor Braziliaanse Reals. In de straat vind je diverse kantoren maar slechts weinigen wisselen ook soles. En dus bleek achteraf maar weer dat het goed is voor je ergens naar toe gaat hier in Brazilie dat je echt weet wat je wilt. Je kunt hier niet zomaar iets ondernemen want dat kom je in de problemen. Ik wist dat de koers ongeveer ligt tussen de 1-0,75. Als Economie docent weet je dan precies wat je kunt verwachten als je een groot bedrag aan soles hebt. En toen ik hoorde wat ik terug keer voor 100 soles schrok ik me rot. Deze mensen denken werkelijk dat ik gek ben. Ik zou er bijna een prijsvraag van moeten maken. Hoeveel Reals krijg je bij een wisselkantoor voor 100 soles? Het goede antwoord vind je onder aan de pagina.

Laat ik een hint geven, ik ben zonder Reals terug gegaan naar het hostel. Onderweg heb ik nog even wat gegeten en gedronken. En daarna tegen 4 uur heerlijk relax wat zitten keuvelen met andere gasten. Ik had pas laat in de avond afgesproken met Ricardo dus tijd genoeg. En het voelt goed om nu echt te relaxen. Het is niet zo dat ik de laatste weken niet heb genoten maar echt relaxen doe je niet. Je probeert zoveel mogelijk van de steden te zien. Maar omdat ik in Rio ben geweest en bijna alles heb gezien behalve wat uitstapjes die geplant staan voor de laatste dagen hier is het nu voor mij tijd om bij te komen. Door de achtbaan waarin je zit kom je nauwelijks tot het besef dat je nu al zoveel hebt gezien en met zoveel mensen hebt kennis gemaakt. Alle verhalen, alle beelden alle herinneringen voor het leven. Het lijkt wel alsof ik deze dagen langzamerhand begin met de terugkeer naar het echte normale leven. Al blijf ik natuurlijk nog wel genieten van Rio en alles wat deze stad mij nog bied.

Laat in de avond waren de jongens terug van het werk en besloten we nog een pizza te gaan halen. Onder het genot van de pizza en een drankje hebben we de dag afgesloten. Komende vrijdag ben ik al terug in Nederland.

En het antwoord op de quizvraag is: 5 real; dat wil zeggen dat er een devaluatie va 70 real heeft plaats gevonden in de tijd tussen Lima en Rio. Economische crisis is ook in Zuid Amerika losgebarsten.

O holandês está de volta no Rio

Vanuit Lima was het een kort nachtje, vijf uurtjes slapen in het vliegtuig. Daarna van uitchecken bij TACA naar inchecken bij Webjet. TACA is een van de grootste vliegtuigmaatschappijen van Peru en het comfort op de vlucht is te vergelijken met KLM. Je krijgt eten en drinken aan boord en er wordt een film afgespeeld. Webjet is de Braziliaanse evenknie van Ryanair, goedkoop in verhouding tot andere maatschappijen maar daardoor wel minder comfort. Echt een maatschappij om een kort vluchtje te nemen van de ene naar de andere stad. In mijn geval van Sao Paulo naar Rio de Janeiro. Net als bij Raynair kom hier ook terecht in een fokker hal buiten het vliegveld. Deed me denken aan de vertrekhal van Raynair in Bremen. Maar gelukkig verliep de vlucht naar wens en was ik deze ochtend tegen 10 uur in Rio de Janeiro. Vanuit het nationale vliegveld is het een half uurtje met de bus naar Botafogo. Eindelijk een bus waarbij je niet hoeft te vertrouwen op de buschauffeur maar zelf precies weet waar je heen moet. En dus bereikte ik het hostel ditmaal zonder enig probleem.

Terug in Rio de Janeiro, na 6 weken rond trekken door Zuid Amerika voelt het als even thuis komen Je kent het hostel, de omgeving en de mensen van de receptie. Heerlijk om gewoon de laatste week te relaxen voordat ik terug keer in ons koude kikkerlandje. Al hoe wel we natuurlijk terug in Rio met een geldprobleempje te maken hebben. Sommige dingen horen nu eenmaal bij deze stad. Voor iedereen die ooit rond gaat trekken in Zuid Amerika, zorg ervoor dat je minimaal twee a drie creditcards op je naam hebt en wees voorbereid op geld problemen. Omdat de mensen hier nauwelijks Engels spreken, behalve het bankpersoneel zul je zelf iets moeten ondernemen om duidelijk te maken wat je wilt. En dat wordt dus met handen en voeten uitleggen dat je van Peruviaanse Soles Braziliaanse Reals wilt maken. Ik dacht slim te zijn door in google te vertalen, ik wil graag soles wisselen naar Reals. Maar in het Portugees betekent wisselen van munten naar biljetten bleek achteraf. En dus moest ik weer mijn beste glimlach te voor schijn halen en toen bleek dat ik niet bij een bank terecht kon maar dat je hiervoor speciaal naar Copocabana moet waar je geldwisselkantoren vindt. Morgen maar even terug naar het strand van Copocabana.

Terug in het hostel bleek het temperatuur verschil, van 20 naar 35 graden en de lange reis me even teveel. En dus heb me maar even op mijn bed laten vallen en ben een paar uurtjes gaan slapen. Je word oud hoor ik jullie nu denken. Gelukkig maar zegt mijn moeder dan altijd! Na mijn middagslaapje en wat hernieuwde kennismakingen ben ik 's avonds wat gaan eten met Ricardo. Fijn om de jongens weer terug te zien. We hebben heerlijk gegeten in een Braziliaans Restaurant. Voor de fijnproevers onder u, een kipfillet met roomsaus, gekruid rijst en salade. Na een paar uur bijpraten over de laatste weken en de toekomstplannen zijn we terug gegaan naar het hostel. Ricardo slaapt in een ander hostel waar hij meer comfort vindt, logisch als je een jaar lang in de drukte leeft van de diverse tourristen. De andere Roomies van dag 2 zijn er nog steeds. Nadat ik afscheid had genomen van Ricardo, we zullen morgen elkaar weer zien, ben terug gekeerd op het hostel. Daar waren alle ander jongens weer eens aan de cola, of zoiets. Maar fijn om ze te zien. Ik heb direct kennis gemaakt met de andere kamergenoten, twee Duitse meiden die Nederlands spreken en uit Koblenz komen. En ze hebben beide een vriend!! Foto's zijn ook niet verkrijgbaar!! Maar gezellig was het wel. We hebben tot in de nacht gezamenlijk gezeten en daarna wachtte een welverdiende nachtrust op me. Morgen de laatste vrijdag in Zuid Amerika.