Het valt niet mee om wat te vinden voor mensen die thuis op je wachten. Je wilt ze graag een souvenier bezorgen maar wat? Ik ben er niet de man naar om allerlei prularia mee te slepen naar huis. Voor mijn gevoel geniet je daar thuis welgeteld een seconde van en daarna komt het ergens achter op een stapel te liggen. Nee voor mij persoonlijk zijn de verhalen en heringeringen veel belangrijker dan al het andere. Mijn reis is niet weer te geven in een christusbeeldje, een panfluit of wat dan ook. Het is mijn reis. Toch heb ik iets gevonden waarmee ik een dankbaar gebaar kan maken naar hen die me dierbaar zijn. Nu alles nog mee zien te krijgen in mijn koffer.

Ik trok vanochtend naar het centrum te samen met de twee Duitse dames. Ze waren vandaag voor het laatst in Rio en dit was dan ook onze laatste gezamenlijke trip. Onderweg ging het algauw over afscheid nemen van mensen die je tijdens de reis leert kennen. Vaak komt er onbewust op dat moment toch een emotie boven drijven. Vooral als je bedenkt dat behalve een enkele uitzondering niemand ooit nog weer ziet in de rest van je leven. Een van de twee verwoorde het perfect. Het is alsof je een trein bestuurd, de trein neemt je mee over de wegen van je leven. Er stappen regelmatig nieuwe mensen op, maar sommige mensen stappen uit nemen een andere route en komen terug of sommigen bereiken hun eindbestemming nog voor je het wilt. Op mijn reis heb ik heelveel mensen ontmoet en allemaal waren ze voor even deelgenoot van mijn levenstrein. Velen zijn inmiddels hun eigen weg gegaan sommigen blijven nog zitten tot donderdag en slechts een enkeling zal ooit nog eens opstappen. Dat is best lastig en het afscheid nemen doet dan toch een beetje pijn. Maar je mag trots zijn volgens mij op het feit dat je ze hier aan de andere kant van de wereldbol überhaupt bent tegen gekomen.

Nadat de Duitsers hun reis richting de Eifel waren gestart ben ik op bezoek geweest bij het kantoor van Ricardo & Thiago. De jongens werken samen met 20 andere personen op de derde verdieping van een kantoorgebouw een kleine tien minuten lopen van het hostel. En dat is best lastig uitleggen aan de poortwachter, ik kom op bezoek bij twee vrienden maar waar moet ik zijn. Gelukkig vond ik ze naar een paar pogingen. Ze waren aangenaam verrast door mijn bezoek. Ik kreeg een persoonlijke rondleiding en dan blijkt dat de wereld soms veel kleiner is dan dat wij denken. Behalve de taal en de plaats zou je denken dat je in Emmen bent. Gewoon een kantoorruimte waar mensen achter hun laptop druk bezig zijn met van alles en nog wat. De jongens volgen een cursus betaald door de overheid met als doen hun eigen bedrijf op te starten eind februari. Ze worden begeleid door diverse mensen en ze moeten aan het eind van de periode een presentatie geven waarin ze hun bedrijf neer zetten in 8 minuten. En dat valt nog niet mee als je een idee hebt maar totaal niet weet hoe dat idee in de praktijk gaat werken. Ik heb mijn visie gegeven op enkele onderwerpen en daarmee steentje kunnen bijdragen aan de presentatie. Toch nog een goede daad verricht. Na een drankje ben ik terug gaan naar het hostel om met andere toeristen wat te drinken. Nog 3 nachten Rio.