Terwijl ik om kwart voor zes vanochtend stond te douchen werd er aangeklopt bij mijn kamer. Het hostel kende een wekservices. Een jongeman keek nog al vreemd op toen ik in mijn adamkostuum met alleen een handdoek om hem nog al verbaasd aan keek. Uw ontbijt is klaar senor stammelde hij. Ik bedankte vriendelijk en zei dat ik na het douchen direct zou komen. En zo begon een lange dag.

Een klein uurtje later stond ik met mijn reisgids te wachten op de bus. Ongeduldig als hij was belde hij om de vijf minuten waar die bus toch wel niet bleef. Uiteindelijk moesten we op het centrale plein zijn. Hij leek zich wel te schamen voor het feit dat we nu een paar straten verderop pas in konden stappen. Ik vond het niet erg, tegenwoordig in Klazienaveen kun je ook maar beter van te voren checken of de straat nog niet is open gebroken want veel bushaltes vind je daar ook niet meer. Gelukkig kwam de bus (een 8 personenbusje) al vrij snel. De man bleek alleen mij te begeleiden naar de bus en daarna verder te gaan met zijn werkzaamheden, het voorbereiden en boeken van trips in Cusco en omstreken. Nadat we nog geen drie straten verder waren werden we door de buschauffeur vriendelijk verzocht over te stappen in een ander busje. Toen ik rond keek bleek dat ik nauwelijks tien minuutjes lopen van het hostel was. Inmiddels waren wel al wel een half uurtje verder. In Nederland zou ik me daar misschien nog wel druk om hebben gemaakt maar hier in Zuid Amerika heeft dat geen enkele zin. Het busritje duurde een twintigtal minuten, waarin ik me toch ernstig heb afgevraagd hoe deze man ooit zijn rijbewijs heeft gehaald en hoeveel ongelukken hij op jaarbasis had. Hij reed veel te hard, haalde een voertuig terwijl we midden in een haarspeldbocht reden waarvan je nooit kon zien wie er tegemoet kwam en dat terwijl meneer druk aan het bellen was. Wegmisbruikers goes to Peru laten we maar zeggen.

Aangekomen op een klein station duurde het nog een half uurtje voor de trein vertrok. In tegenstelling tot de koude kille stationshal van Emmen was hier een half uurtje wachten geen probleem. De trein werd voorgegaan door een locomotief die deed denken aan lang vervlogen tijden. Maar de wagon was daar in tegen modern, glazen plafon waardoor hij goed verlicht was en je buiten alles kon zien en comfortabele stoelen met een tafel. De treinreis was op zich al een belevenis. Al schommelend baanden we ons een weg door de steile toppen van het Andesgebergte. Aan voet van de berg de huisjes met de groene landerijen zoals we die ook kennen van de Alpen. Soms een boer aan werk, dan een kind dat zich vermaakt met een hond. Ook passeerden we kleine dorpjes waar de tijd waarschijnlijk altijd heeft stil gestaan. Hoe dieper we de bergen in gingen hoe mooier de natuur werd. Een woud van groen met af en toe een rotswand reikend tot aan de hemel.

De tocht eindigde aan de voet van Manchu Picchu. Vandaar zou ik met een gids naar boven gaan. De gids was gelukkig snel gevonden en onze groep werd als ware welpen naar de bus gedirigeerd. Meneer stapte samen met nog drie anderen in de bus waarna de volle bus vetrok. Verbouwereed bleven wij achter, gelukkig was de kaarten jufvrouw zo vriendelijk ons de volgende bus te wijzen en we begonnen aan de beklimming. Een straat zou ik niet willen noemen eerder een zandpad met wat stenen. Maar dit leverde geen enkel probleem op. Even later arriveerden we aan de rand van het dorp. Aldaar was onze gids toch nog zo verstandig geweest te wachten voor de ingang zodat we als groep naar binnen konden gaan. Eenmaal binnen bleek ik de enige te zijn met een voorkeur voor een Engelstalige gids en dus kon ik aansluiten bij een andere groep. Een vriendelijke gids gebood me rustig de steile beklimming naar boven te nemen. Boven begroette ik mijn nieuwe groepsgenoten en dan startte zijn rondleiding. Manchu Picchu is een dorp gebouwd door de Imca's, het dorp is een kleine nederzetting niet ver van de toenmalige hoofdstad Cusco. Het is al die jaren bewaard gebleven omdat de Spaanse bezetter het nooit heeft ontdenkt. Helaas hebben de Spanjaarden wel alle andere dorpskernen vernietigd. Het dorp bestaat uit huisjes, tempels en werkplaatsen. Allemaal is het gemaakt van uit de rotsen geslagen stenen. Geen cement, geen hout alleen steen. Het zijn indrukwekkende bouwwerken die enorm goed doordacht zijn. Er is werkelijk overal rekening mee gehouden. De terrassen zijn trapsgewijs opgebouwd zodat men het benodigde voedsel kon verbouwen. Men hield toen al rekening met de stand van de zon en de jaargetijden in de bergen. Immers men kent hier een droog en een regenseizoen. Ook de tempels van hun goden bevatten doordachte systemen. Zo werden stenen zo geplaatst dat je via de schaduw van de zon precies kon zien waar hij zich bevond in het Oosten, Zuiden of Westen. De gids toonde met een kompas aan hoe precies dit wel niet was. De tour duurde ongeveer twee uur waarin we alle gebouwen van het dorp bezochten. De gids vertelde honderd uit. De informatie liet je van de ene in de andere verbazing vallen. Je kunt je bijna niet voorstellen dat mensen eeuwenlang geleefd hebben. De kennis van deze mensen moet enorm zijn geweest als je sommige werken ziet. En dan ook nog eens boven op een bergtop waar als je naar een andere stad wilt over kleine bergpadjes moet gaan. Al die stenen trappen dagelijks op en neer. Ongelofelijk indrukwekkend. Aan het eind van de trip snap je waarom iedereen zegt dat Machu Picchu een must is als je ooit in Peru bent.

In de namiddag volgde een herhaling van zetten alleen dan in omgekeerde volgorde. De bus naar beneden, wachten op het perron. En de trein naar Cusco door de Andes. Helaas trekt de duisternis al vroeg in als je in de bergen bent dus was het aarde donker buiten. Maar ik heb genoten van mijn dag en de terugreis was er slechts een klein onderdeeltje van. Ook heb me verder maar niet druk gemaakt over de buschauffeur die net als vanochtend zich misdroeg in het verkeer. Moe maar voldaan keerde ik tegen de klok van negen uur terug in het hostel. Dromenland was niet ver weg. Tot morgen.