Mijn laatste dag in Belo Horizonte. Vandaag was ik van plan om lopens naar het stadion Mineirao te gaan. Volgens de plattegrond moest dat prima te doen zijn dacht ik. Maar niets was minder waar. Het bleek een bergettape te zijn die prima zou volstaan in een grote wielerronde als de Giro, de Tour of de Vuelta. Met klimmen die kunnen weteiveren met dealp d'huez,el anguilu of de sancolan.

En dus bleek van een uurtje lopen naar het stadion in de praktijk een marathon van 3 uur. En dat met al deze heuveltjes en met 25 graden. Ik was aan het eind doodop. Maar de teleurstelling was misschien nog wel groter. Al met al heb ik geen stadion gezien, sterker nog ik heb een dubbele ronde gemaakt van een extra half uur. Geen idee hoe maar ik was terug bij af. En dus nogmaals in mijn beste Portugees en met handen en voeten vragen waar ik toch weer heen moet. En tot mijn verbasing heb ik alsnog de weg terug gevonden. En dus na 3 uur zwoegen heb ik de eindstreep bereikt. Helaas zonder het passeren van een voetbalstadion. Maar vermoeid genoeg om lekker te kunnen slapen vannacht in de bus naar Brasilia.

De reis wordt dus vervolgt met een dagje Brasilia. Morgenvroeg zal ik daar arriveren na een busrit van 10 uur. Mijn trip naar Belo Horizonte zit erop. Gelukkig maar want veel meer dan een grijse en grouwe stad heb ik niet kunnen ontwaken hier. Ervaringen van hier neem ik mee voor de rest van mijn leven. De stad zelf laat ik achter me.