Soms zijn onverwachte bezoeken het meest memorabel. Zo ook vandaag. Het leek een prima stranddag te zijn. Vanaf 11 uur in de ochtend heerlijk bruin latenbakken. En het resultaat mag er zijn, al zeg ik het zelf. Sterker nog hopelijk laat de Nederlandse douane me terug in het land, vooral nu ene Geert in de regering zit (gedoogconstructie wel eens waar).

Het was druk op het strand en dus heb ik speciaal voor de mannelijke blogers een aantal foto's van het vrouwelijk schoon. Zeg't het voort. Helaas voor de gemiddelde Nederlandse man, een blond meisje zal je hier op het strand niet vinden. Misschien verderop in de reis, als ik mijn roomies mag geloven moeten vooral in Porto Alegre en Curitiba blonde schonen wonen. Dus afwachten boys.

Maar vlak voor ik de stad in wou gaan voor een avondmaaltijd werd ik uitgenodigd om te gaan eten in een favela (sloppenwijk) niet ver van het hostel. En dus trok ik met een Noorse hostelgenoot er op uit. De sloppenwijken liggen vaak heuvelop tegen de bergen. En dus was het een behoorlijke klim om boven te komen. Door nauwe kleine steegjes trap voor trap. Aan beide zijden kleine huisjes met kamers van nauwelijks een vierkante meter. Maar in tegenstelling tot wat ik verwacht had waren de mensen erg vriendelijk. Ze groeten en gaan verder met hun bezigheden. Geen ogen die je van achter volgen. Het restaurant had uitzicht op de stad. Hierdoor kon je het verschil tussen een sloppenwijk en de rijkere buurten duidelijk zien.

Voor 15R$ heb ik genoten van heerlijke maaltijd, kip met rijst en bonen. Daarna hebben we de kok vriendelijk bedankt en zijn we verder getrokken. Op een pleintje waren een aantal kinderen aan het voetballen. We hebben hun strijd even onderbroken en wat foto's genomen. Deze volgen nog.

Nu ik terug ben kan ik nauwelijks geloven dat ik in een van de gevaarlijkste delen van Rio ben geweest. Sterker nog het heeft me goed gedaan dit ook eens van dichtbij te zien. De mensen hebben wel eens waar niet veel ruimte en zullen het financieel moeilijk hebben maar ze genieten wel oprecht van het leven.

Rest me nog mijn verontschuldigingen te maken aan Eva Maatje, een oud mentorleerling die ik bij mijn laatste bezoek met klem had verzekerd zeker niet naar een sloppenwijk te gaan. Het zou te gevaarlijk zijn, maar niets minder waar. Sorry Eva, maar zal je er graag over vertellen als ik weer terug ben in Nederland.