De ochtend heb ik door gebracht in het hostel. Na een iets uitgelopen skype gesprek met mijn ouders van meer dan een uur ben ik er op uit getrokken. Naar Jacarepagua, een wijk een aan de west kant van de stad.

Via google maps had ik de bustijden en nummers opgezocht en deze in mijn aantrekkingenboekje genoteerd. Nu moest het toch goed komen. De eerste bustrip verliep goed, door mijn aantekeningen snapte de conductrice mijn bestemming en gaf mij een teken bij de juiste halte. Nu deel twee, de juiste bus vinden naar mijn plaats van bestemming. Gelukkig werd ik ook hier geholpen door het buspersoneel. Een buschauffeur gaf aan mij te helpen en ik stapte in de bus. Na een uurtje in de bus bereikte ik de juiste halte. Gelukkig ik was waar ik wou zijn.

De echte F1 fans weten waar ik op doel. In Jacarepagua werd tot 1989 de Grandprix van Brazilie gereden op het Autodromo Nelson Piquet. Maar sinds 2008 is het circuit gesloten. En de aanblik heeft iets weg van het Oosterparkstadion. Wie ooit in Groningen is geweestna de opening van de Euroborg en een bezoekje heeft gebracht aan het Oosterpark weet wat ik bedoel. Het stadion en nu ook het circuit heeft zijn glorie allang verloren. De muren zitten onder de graffiti en de ingang is met houten planken gebarricadeerd. Het enige wat je nog ziet zijn de verroeste stalen frames van de tribunes. Helaas bleef de aanblik bij want het circuit zelf heb ik niet kunnen bezoeken. Maar deze aanblik deed me huiveren. Blijkbaar is traditie alleen nog maar financieel interessant en is het bewaken van historie een zaak van geld verdienen geworden, zelfs hier in Zuid Amerika.

Naast het circuit staan twee gloednieuwe gebouwen. Beide zullen we de komende jaren nog vaak te zien zijn op onze tv schermen. Vooral tijdens de spelen van RIo in 2016. De HSBC Arena, is een sporthal waar de basketbalwedstrijden plaats vinden. Verder zullen onze turners, Epke en Jeffrey en Joeri er stralen, als ze ditmaal zich wel plaatsen voor de spelen.

Ernaast staat het Maria Lenk Aquatic Center, waar het waterpolo en het schoonduiken zal plaats hebben. Het is een buitenbad met twee prachitge tribunes. Ook hier was alles gesloten maar gelukkig heb ik hier wel meer van kunnen zien door de bouw. Volgens mij levert voor het duiken prachtige plaatjes op met de bergen op de achtergrond en de zee aan de andere kant van het stadion.

Helaas heb ik nergens binnen kun glippen om meer te zien maar de aanblik van beide stadions doet vermoeden dat de spelen een prachtig architectonisch spektakel zullen worden. Hopelijk zal hier de tijd wel winnen van de commercie en zullen mijn kinderen als ze ooit Rio bezoeken de stadions aanschouwen ervan genieten. Vooral met de Nederlandse prestaties op deze spelen in het achterhoofd. Vooropgesteld dat ik ooit nog eens kinderen mag krijgen.

De terugreis was een stuk lastiger, de chauffeur begreep me niet. Hij deed overigens ook geen moeite me te begrijpen tot ik aangaf de bus naar Botafogo te willen halen. En in de hoop dat hij daadwerkelijk mij snapte ging ik achter in de bus zitten. En bij elke halte heb ik mijn gezicht even gebogen zodat hij mij niet zou vergeten. En wonder boven wonder hij dacht aan mij. Op een halte vlak onder een ringweg moest ik wachten op de bus naar Botafogo. Ik voelde me voor het eerst sinds mijn komst niet veilig. De duisternis was aan het intreden en de andere aanwezige mensen leken me niet echt betrouwbaar. Gelukkig kwam de bus binnen een paar minuten en kon ik al snel mijn weg vervolgen. Tegen 8 uur bereikte ik het hostel veilig en wel. Weer een wijze les geleerd, schrijf alle mogelijke busnummers op en probeer te communiceren met de buschauffeurs al is dat best lastig omdat ze hier eerst wegrijden en dan pas vragen beantwoorden. Hopelijk komen de busnummers de volgende keer wel overeen zodat ik een stuk geruster in de bus kan stappen.

Morgen de laatste dag van mijn eerste week hier in Rio, geen idee wat ik ga doen. We zullen zien, dank voor alle reacties. En Wilmar, ik geniet volop van deze reis. En dat deel ik graag.