Vanochtend ben ik tegen 6 uur opgestaan om samen met een aantal Kiwi's de Rugby World Cup Finale te bekijken. Nieuw Zeeland - Frankrijk. Na 80 minuten in spanning hebben gezeten was de opluchting voor mijn mede reisgenoten groot. 8 punten voor the All Blacks - 7 voor Le Bleu. En daarmee was hun dag geslaagd terwijl de mijne nog moest beginnen. Maar de basis was gelegd. Al vroeg ik me wel even af of ik net als zij wel een WK finale zou willen bekijken in een ander land waar mijn sport niet gekend is. Stel je voor dat je de WK voetbalfinale zou moeten kijken in Iran bijvoorbeeld. Zelfs al zou Nederland winnen dan nog moet je in het holst van de nacht rustig blijven. Nee, dat is niets voor mij.

De dag werd kort onderbroken voor een extra uurtje slaap waarna het sportmenu werd vervolgt met Man Utd - Man City. En natuurlijk via vi.nl Ajax - Feyenoord bijhouden. Wat betreft de Manchester Derby; mijn met gezel van gister Jeane moet een verschrikkelijk gevoel hebben overgehouden. Haar United werd met 6-1 verslagen. Soms kun je ook tevreden zijn met een 1-1 gelijkspel.

Volgende stop, Bahia - Vasco da Gama. Ditmaal bijgestaan door mijn kamergenoten uit Brazilie. Het bleek slechts een korte tussenstop. Tegen vier uur ben ik maar eens opgestapt om naar het Engelhao te vertrekken. Vanaf de metro bijgestaan door diverse Flamengo supporters. Vooral in de trein naar het stadion was een rood-zwarte zee van fans zichtbaar. Al zingend en feestend trokken we samen op naar het stadion. Een uurtje voor de wedstrijd was ik al in het stadion. En de sfeer was overweldigend. Zonder het zelf te beseffen had ik een kaartje gekocht voor vak van de fanatieke Flamengo supporters. En omdat ze hier in Rio blijkbaar geen zin hebben in controle en discussies over plaatsen is een bezoek aan een wedstrijd een openbaring op zich. Gewoon eenmaal je tickets laten zien en je kunt verder in het stadion je gang gaan. Geen vaste plaatsen, geen stewards die je dwingen te gaan zitten. Nee, ik stond aan de rand van de gracht, ongeveer 10 meter van de grasmat en kon blijven staan. Super. De wedstrijd zelf was eerder spannend dan goed. De 1-1 eindstand was rechtvaardig, al vonden de Flamengo fans dat hun onrecht was aangedaan. Santos had een strafschop gekregen, terecht vanaf mijn zicht en de thuisploeg was een doelpunt ontnomen vanwege buitenspel. Ook dit was volgens mij goed beoordeeld. Maar gelukkig maakte de rood-zwarte brigade nog de gelijkmaker waardoor ik veilig en wel het stadion kan verlaten. Al was ik even middelpunt van de feestvreugde toen na de gelijkmaker de spelers besloten vlak voor mijn neus de goal te vieren. Vanaf de tribune vlogen de fans op mijn rug. Maar dat was van vreugde en niet van woede en dus zonder enige schade. Na de wedstrijd bleek al snel dat ze hier wel zonder veel overlast iedereen begeleiden naar de treinen. Ik was zelf met het maken van foto's en bewondering van de fans binnen een kwartier terug in de trein naar het cs van Rio. Kortom lang leve het Braziliaanse voetbal.

De foto's en video's geven een beeld van wat ik vandaag heb beleefd. Het was een prachtige sportdag voor mij. Zoals mijn zondag eruit hoort te zien. Sport, sport en .... Wel wil ik ook in mijn blog aandacht besteden aan Andrea Simoncielli, een Italiaanse motorcoureur die vanochtend om het leven kwam op het circuit van Sepang. Opnieuw blijkt dat de dood dichterbij is dan we zelf willen zien. Hoe veilig sommige dingen ook lijken,er schuilt meer gevaar dan we beseffen.

Morgen ga ik maar eens een bezoek brengen aan het strand, een kwartiertje lopen aldus mijn kamergenoten. Foto's volgen, ik zal vooral de mannelijke volger voorzien van wat kijkwaar. Blijkbaar is daar behoefte aan. Dank voor de laatste reacties, iedereen op het Esdal succes met een nieuwe schooldag na de herfstvakantie en tot nader bericht,